در روزهاي گذشته دو خبر به صورت همزمان منتشر شد. براساس خبر نخست: «مدیر برنامه‌ریزی تلفیقی شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی اعلام کرد که به زودی و با تامین (MTBE) مورد نیاز، تولید بنزین به ٩۵.۵ میلیون لیتر در روز خواهد رسید. این در حالی است که میانگین تولید روزانه بنزین از ابتدای این ماه (مرداد) به ٩٣.٠٨ میلیون لیتر رسیده که در مقایسه با تولید ماه قبل که ٨٧.٢۶میلیون لیتر بوده، رشد ۶.٧درصدی داشته است» و براساس خبر دوم: «میانگین مصرف بنزین از ابتدای سال تا آخر تیرماه امسال ۸۶ میلیون و ۸۰۰ هزار لیتر بوده که نسبت به مدت مشابه سال گذشته
(۷۹ میلیون و ۲۰۰ هزار لیتر) ۹.۶درصد رشد داشته است.» خبر نخست را خبر خوش ناميدند ولي خبر دوم را بدون صفت خوش و ناخوش منتشر كردند. واقعيت اين است كه اگر بخواهيم روي اين دو خبر ارزشگذاري كنيم بايد اولي را بدون صفت ذكر و دومي را ناخوش معرفي كنيم. چرا؟ چرا دومي خبر ناخوشي است؟ كافي است به سطح شهرها و حتي جاده‌ها نگاهي بيندازيم و ببينيم كه چطور تردد خودروها در حال افزايش است و به تبع آن مصرف بنزين روند تصاعدي دارد و آلودگي هوا و ترافيك امان مردم را بريده است. بايد ببينيم كه چگونه در حال صرف هزينه‌هاي ميليارد دلاري براي توليد بنزين و سپس مصرف آن در سطح شهرها هستيم، ولي دريغ از پرداخت هزينه‌هاي كافي براي راه‌اندازي و تكميل خطوط مترو و حمل‌ونقل عمومي. ما در ايران به ازاي هر خودرو سرانه نزديك به
10 ليتر بنزين در روز مصرف و آلودگي آن را تحمل مي‌كنيم. اين نسبت براي خودروهاي كشورهاي توسعه‌يافته كمتر از 3ليتر است. البته هنگامي كه مي‌خواهيم به هر قيمتي توليد را افزايش دهيم، به ناچار كيفيت بنزين توليدي را پايين مي‌آوريم و آلودگي بيشتري را به ريه‌هاي فرزندانمان وارد مي‌كنيم. افزايش توليد وقتي براي جامعه خبر خوش محسوب مي‌شود كه توليد مذكور يا صادر يا جانشين واردات شود و در هر حال همراه با بهينه شدن و كاهش مصرف باشد. در واقع مي‌خواهيم توليد كنيم كه تحت‌تأثير تحريم قرار نگيريم. ولي آيا راه بهتري براي مقابله با تحريم وجود ندارد؟ آيا هيچ سياستي را براي كاهش مصرف نمي‌توانيم اجرا كنيم؟ كافي است كه بگوييم طي دو ماه نخست سال جاري به طور متوسط روزانه حدود 86 ميليون ليتر مصرف كرده‌ايم، در حالي كه سال پيش از آن 5/78 ميليون بوده، يعني حدود 5/9درصد افزايش طي يك سال!! فراموش نشود كه ميزان مصرف بنزين در سال 1390، اندكي كمتر از 60 ميليون ليتر در روز بوده است. اكنون و در سال 1397، اين ميزان نزديك به 90 ميليون ليتر رسيده است و تا پايان سال احتمالاً بيشتر هم خواهد شد. يعني طی 7 سال 50درصد رشد مصرف بنزين داشتیم. بعيد است در هيچ كشوري در جهان شاهد چنين رشدي در مصرف انرژي، آن هم بنزين باشيم و اين همان خبر بدي است كه ظاهرا كمتر به آن توجه مي‌كنيم. به نظر مي‌رسد كه جامعه ما نيازمند راه افتادن حركتي است كه مجموعه‌اي از افراد براي حفظ و صيانت از منابع انرژي، براي كاهش آلودگي هوا و سلامت فرزندانمان، براي كاهش ترافيك و براي حفظ محيط‌زيست آستين‌ها را بالا بزنند و بر جامعه و دولت فشار آورند كه به جاي سياست‌هاي مصرف‌گراي فعلي و ضد محيط‌زيست، راهكارهاي ديگري را در دستور كار خود قرار دهد.