[شهروند] سفر برای صلح، سفرهایی با کولهپشتی سبک و پیامی ماندگار؛ زمان بسیاری است که این شیوه تبلیغی در بین ورزشکاران رایج شده است. راههای متفاوتی هم برای انجام این نوع سفرها وجود دارد؛ یکی با دوچرخه، یکی با دویدن. برای عملی کردن این نوع سفرها معمولا برنامهریزیهای منظم نیاز است و ورزشکاران سعی میکنند در تمام مسیر با برقراری ارتباط با مردم بومی هر منطقه، پیام خود را به شهر میزبان برسانند؛ پیامهایی که اغلب برگرفته از مفاهیم نوعدوستانه و صلحطلبانه است. به همین دلیل است که اسمشان را گذاشتهاند: «جستوجوگران صلح». آنها یک هدف دارند و یک پیام مشخص؛ هدفشان جهان عاری از جنگ است و پیامشان مهربانی. هدف و پیامی که میان داوطلبان جمعیت هلالاحمر آشناست. «مجتبی یادگاری» و «رحمتالله آزاد» دو داوطلب جمعیت هلالاحمر هستند که در سالهای اخیر به سبکهای مختلف این شیوه از سفر را تجربه کردهاند؛ داوطلبهایی که لباس سرخوسفید هلال را بر تن میکنند و با یک دنیا آرزو دل میدهند به جادهها.
مجتبی یادگاری یکی از جستوجوگران صلح است. او اهل داستانبافی و پرحرفی نیست؛ خودش میگوید: «لفاظی و سخنرانی بلد نیست، سفر و ماجراجوییهای آن، از آرزوهای کودکی او است.» یادگاری از اهالی شهر اراک، از سال 91 فعالیت خود را شروع کرده است. او در گفتوگو با «شهروند» در مورد آغاز فعالیت خود میگوید: «سال 91 فیلمی موهن و ضد اسلامی در آمریکا منتشر شد که بازخوردها و واکنشهای منفی بسیاری داشت. آن موقع من 19سال داشتم. همین مسأله و انزجارهای پس از آن باعث شد به شکل نمادین مسیر کلانشهر اراک را تا حرم حضرت امام خمینی (ره) پیاده طی کنم.»
سفر برای صلحطلبی
در کارنامه این ورزشکار داوطلب، پیمودن مسیر کلانشهر اراک - حرم مطهر امام رضا (ع) به مسافت ۱۰۸۸ کیلومتر در اعلام انزجار از گروه تروریستی داعش، پیمودن مسیر اراک - حرم مطهر حضرت معصومه (س) با هدف اعلام انزجار در پی نسلکشی مسلمانان روهینگیا و پیمودن مسیر کلانشهر اراک تا تالاب میقان در راستای حفظ محیط زیست و با شعار «حفظ فضای سبز؛ حفظ زندگی» دیده میشود. اما مهمترین فعالیت این داوطلب پیمودن 310 کیلومتر از مسیرهای شهری کشور به احترام صلح است؛ فعالیتی مشترک که با هماهنگی جمعیت هلالاحمر انجام شده است.
ورزش را خلاصه در قهرمانی نکنیم
مجتبی یادگاری به مدت سهسال در تیم پتروشیمی در رشته ورزشی دو و میدانی (فوق ماراتن) فعالیت داشته و دارای مقام نایب قهرمانی استان در سال ۱۳۸۷ است، اما او معتقد است: «ورزش را نباید تنها به عرصه قهرمانی محدود کرد.» او یک بُعد دیگر از ورزش را انتخاب کرده است و آن فرهنگسازی در زمینه صلح است. یادگاری در اینباره میگوید: «فعالیت من در عرصه دو و میدانی بیشتر با برنامههای استقامتی گره خورده است که با اهداف شخصی، میهنی و مذهبی برای اجرای آنها اقدام میکنم و از آنجا که بسیار علاقه دارم پیام خود را به دیگر کشورها هم برسانم به دنبال برنامه در ابعاد بینالمللی هستم.» او ادامه میدهد: «یکی دیگر از دلایلی که مسافتهای طولانی را انتخاب میکنم علاقهام به این موضوع است که بتوانم رکوردهای بینالمللی به نام خودم ثبت کنم، البته این هدف با هدف بزرگتر یعنی صلحطلبی گره خورده است.»
با مردم بودن را دوست دارم
به اعتقاد یادگاری، این شیوه از سفر بازخوردهای مختلف به دنبال دارد؛ برخی آن را اقدامی نمایشی و برخی دیگر آن را فرهنگسازی میخوانند. او در اینباره نیز میگوید: «باید دید چگونه و با چه شیوهای این پیام منتقل میشود. ارتباط با مردم مهمترین مولفه در اینگونه سفرهاست. من با اعتقادت خود پا به این عرصه گذاشتهام. من با مردم بودن را دوست دارم.» این ورزشکار در ادامه از آرزوهایش میگوید؛ از پرچم سفیدی که نهضت صلیب سرخ برافراشته است. این سفیر صلح میگوید: «صلح آرزوی هر انسانی است؛ هیچکس وضعیتی غیر از صلح نمیپسندد. من هم آرزویم جهان بدون جنگ است و معتقدم صلح آرزویی غیر ممکن نیست. تا جهانِ بدون صلح فاصله زیاد است، اما رسیدن به آن ممکن است؛ همت میخواهد و اراده.» در کارنامه یادگاری حضور در عملیات امدادی همچون زلزله کرمانشاه و سیل فروردین ماه نیز دیده میشود.
ایرانگردی با طعم صلحطلبی
یادگاری یکی دیگر از نکات مثبت این شیوه از سفر را ایرانگردی و تماشای جذابیتهای گردشگری ایران میداند و در اینباره نیز میگوید: «من در تبریز مسیر ورزشگاه یادگار امام تا پارک ائلگلی را دویدم. زمانی که شروع کردم، دوستان و شهروندان تبریزی هم همراه من دویدند و رکاب زدند. در ائلیگلی مردم جمع شده بودند برای تشویق.»
یادگاری سردار شهید
یکی دیگر از خاطرات ماندگار یادگاری در سفر به سر پل ذهاب رقم میخورد. او میگوید: «آن زمان که میخواستم حرکت از مسیر گیلان غرب به سر پل ذهاب را آغاز کنم؛ باخبر شدم که سردار شهید سلیمانی سر پل ذهاب است. نیت داشتم در صورت امکان ملاقاتی با سردار داشته باشم، اما متاسفانه در مسیر حادثهای برای من رخ داد و با تأخیر به سر پل ذهاب رسیدم؛ زمانی که سردار رفته بود. بعدها که دوستان سردار ماجرای من را برای سردار شهید روایت کرده بودند، سردار چفیهاش را برای من ارسال کرد.»
رکابزنی در مسیر صلح
«من توریست نیستم!» هم روایت گفتوگوی «شهروند» با «رحمتالله آزاد» دوچرخهسوار آملی است؛ مردی با قدوقامت بلند و اندیشه محکم و باصلابت. او تاکنون توانسته با شعار صلح و دوستی تقریبا به 70 كشور سفر كند. «رحمتالله آزاد» دوچرخهسوار مازندرانی یکی از سفیران صلح ایران است که سالیان سال است با دوچرخه به دور دنیا سفر میکند. او درباره ورود خود به عرصه جهانگردی صلح میگوید: «علاقهمندی من به دوچرخه به سن سهسالگی بازمیگردد، اما از حدود یازدهسالگی دوچرخهسواری را آغاز کردهام.» عضو فدراسیون دوچرخهسواری ایران با توضیح اینکه بیش از 30سال است به مناسبت روز جهانی معلولان در داخل و خارج کشور رکاب میزنم، ادامه میدهد: «در آغاز سفرهای خود در قالب طرحی برای مشارکت در اقدامات سازمان بهزیستی و جمعآوری کمکهای مردمی برای این سازمان فعالیت داشتهام.» آزاد با اشاره به سابقه فعالیت خود در عرصه جهانگردی میگوید: «جهانگردی را در جوانی آغاز کردم. آن زمان برای کار به کشورهای دیگر سفر میکردم. در همان کشورها افرادی را دیدم که با یک شعار فرهنگی اقدام به جهانگردی میکردند. میخواهم بگویم این شیوه در دنیا رایج است. پس از انقلاب این موضوع را با آقای راه چمنی، رئیس وقت بهزیستی مطرح و با حمایت ایشان فعالیت خود را آغاز کردم.»
کاش میشد جنگ را نابود کرد
در کارنامه آزاد دریافت 400 لوح تقدیر از نهادهای مختلف بینالمللی دیده میشود. عضو فدراسیون دوچرخهسواری ادامه میدهد: «هدف من از رکابزدن و سفر با دوچرخه این است که در کنار همراهی با نهادهایی ازجمله بهزیستی و هلالاحمر، به امر جهانگردی که برای توسعه کشورم مقولهای مهم و باارزش است، کمک کنم. اما باید این نکته را بگویم که ما جهانگرد صِرف نیستیم. انگیزه ما را نباید تنها در گردشگری خلاصه کرد.» از او در مورد انگیزههای خود برای این تصمیم میپرسیم و میگوید: «انگیزه من از انجام این کارها ترویج فرهنگ ایثار و فداکاری، فرهنگ اسلامی، صلح و دوستی بینالملل و ورزش همگانی است.» او ادامه میدهد: «جنگ به چه دلیل؟ اگر همه به تفاوتهایی که با یکدیگر دارند احترام بگذارند، آیا باز هم شاهد جنگ خواهیم بود؟ جنگ ویرانی مطلق است. کاش میشد جنگ را نابود کرد. صلح یک آرزو است.» او ادامه داد: «اگر هر انسانی بتواند در خود یک تغییر ایجاد کند، جامعه عاری از خشونت واقعا دور از دسترس نیست. همین مورد، یک قدم کوچک برای رسیدن به صلح محسوب میشود.»