از پریشب تا امروز درباره پرسش و پاسخ وزیر خارجه در مونیخ، احتمالا، بسیار خوانده‌اید و ویدیوهای کوتاه‌شده‌اش را در فضای مجازی دیده‌ و شنیده‌اید و برای پاسخ‌های قاطعانه و دقیق ظریف، حتما، حس افتخار بهتان دست داده است! دیگر لطفی ندارد که بخش‌های جذابش را رونویسی کنیم. دیگر تکراری شده که از صداوسیما گلایه کنیم که چرا سخنرانی ظریف را با ترجمه‌ای بد (و بسیار بد) پخش کرد ولی از پخش این مصاحبه جذاب و پر نکته امتناع کرد؛ آن هم گفت‌وگویی که بی‌بی‌سی ‌فارسی پخش کرد ولی هنوز در زمان پربیننده‌ای از تلویزیون خودمان پخش نشده و.... به این بدسلیقگی‌های تلویزیون همه‌مان عادت کرده‌ایم و خوشحالیم که شبکه‌های اجتماعی هست تا حقیقت را به ما برساند.
اما فارغ از تمجیدها و گلایه‌ها گفت‌وگوی ظریف از این جهت جذاب‌تر بود که مصاحبه‌کننده، مشابه اغلب مجریان تلویزیونی که برابر سیاستمداران مرعوب می‌شوند، برابر پاسخ‌های ابتدایی ظریف سکوت نمی‌کرد، میان حرف‌هایش می‌زد، سوال‌های تندتری می‌پرسید و او را به چالش بیشتری می‌کشاند. این پرسشگری عمیق‌تر شاید در ابتدا ترسناک باشد ولی در حقیقت، این فرصت را به انسان باهوش و حاضرجواب و فکوری چون ظریف می‌دهد که پاسخ‌های شفاف‌تر، صریح‌تر و غیرتکراری‌تر بدهد و همین می‌شود که رسانه‌های خارجی حرف‌های او را «کوبنده و مسحورکننده» می‌خوانند و می‌نویسند: «سخنرانی بی‌پرده ظریف و تمایلش در جدل با مجری که می‌خواست ایران را برای ستیزه‌جویی‌های نظامی و خلاف‌های برون‌مرزی مسئول بداند، باعث خرسندی برگزارکنندگان این نشست سالیانه شد». ظریف با بحث‌ها و سخنرانی‌هایش به خوبی نشان می‌دهد که می‌توان بی‌ترس و واهمه از پرسش‌ها و چالش‌ها در زمین قدرت‌های بزرگ بازی کرد، حریفشان شد و بدون آن‌که قواعد بازی به هم بخورد، جوابی منطقی، مستدل و دقیق به همه حرف‌ها و گفته‌ها داد. این، دوست‌داشتنی‌ترین نوع «اقتدار» است؛ بی‌نیاز به شعار و سلاح و زور.