مرتضی توکلی روزنامهنگار
مردم در صف رفتن به جایگاه تماشاچیان در مسابقات ویمبلدون هستند. آنها میخواهند رقابت چند ورزشکار را ببینند؛ قرار است رقبا در چارچوبی آشنا، طبق قواعدی مشخص و در زمینی با عرض و طول معین رقابت کنند.
کودک ما - اگر علاقهمند به دیدن رقابت دیگران باشد- چه چیزهایی در تجربه مشابه این حضور میآموزد؟
در صف بایستد و فرای قانون، توقع دریافت بلیت نداشته باشد.
شاهد رفتار اجتماعی والدین و همراهانش با دیگران باشد.
حریم ایستادن را با دیگران حفظ کند.
سر جای خودش بنشیند؛ شاهد برخورد (طبق قانون) با کسی باشد که احتمالا دوست دارد جلوتر از جایگاهش بازی را نگاه کند.
بزنگاه تشویق جانانه و سکوت محض را بشناسد.
ببیند آخر هر رقابت، دو جنگجوی سرسخت با هم دست میدهند و خوش و بش میکنند.
شاهد لذت برنده و افسوس بازنده باشد.
و البته چیزهای مهم دیگر.
دوست دارم، موقع بیرون آمدن از او بپرسم: چه چیز تماشای رقابت دیگران برایش جذاب است؟ و نظرش را بشنوم، چون خیلی برایم مهم است. اگر او هم این سوال را از من بپرسد، میگویم: برای من دقیقا تماشای زندگی است. ایدهآل من این است همه برای رسیدن به خواستههایشان در چارچوب مورد توافق جامعه و آدمها تلاش کنیم.
دقیقا برای همین است که به تماشای مسابقات میآیم و دقیقا برای همین است در خیابان، موقع گلاویز شدن دیگران نمیایستم و میروم؛ رقابت بدون چارچوب تماشایی ندارد.