فاطمه قاسم‌زاده رئیس شبکه یاری کودکان کار و خیابان
سازمان‌های مردم‌نهادی که در زمینه کودکان کار فعالیت می‌کنند در این سال‌ها تلاش زیادی کرده‌اند تا این کودکان به چرخه آموزش برگردند. آنها توانسته‌اند به بعضی از این کودکان کمک کنند تا کارشان را کم کنند، نیمی از روز کار کنند و نیم دیگری از روز به مدرسه بروند.
بسیاری از کودکان هم به طور کلی از چرخه آموزش رسمی بازمانده‌اند و اکنون در انجمن‌های کودکان کار تحصیل می‌کنند. اما بحران همه‌گیری بیماری کووید 19 اندک امید این کودکان را برای تحصیل از بین برد. آنها به امکاناتی که برای آموزش مجازی مورد نیاز است دسترسی ندارند.
بسیاری از آنها موبایل ندارند یا موبایل‌هایشان ظرفیت استفاده از اپلیکیشن‌هایی چون اپلیکیشن شاد را که آموزش و پرورش بر آن تاکید می‌کند ندارند. بسیاری از کودکان تحت حمایت ما در این روزها به مراکز تعمیر موبایل مراجعه کرده‌اند که سیستم موبایلشان را ارتقا دهند تا اندکی برای اپلیکیشن‌های آموزشی قابل استفاده شود.
مشکل دیگر این کودکان دسترسی به اینترنت است، خرید اینترنت برای کودکانی که خانواده‌هایشان با مشکلات اقتصادی درگیر است امکان‌پذیر نیست. خانواده‌هایی که نمی‌توانند مواد غذایی مورد نیازشان را به سادگی تهیه کنند چگونه امکان این را دارند که ابزار استفاده از آموزش مجازی یا اینترنت تهیه کنند؟
در این روزها بخشی از آموزش کودکان هم از طریق تلویزیون انجام می‌شود. خبرهایی که ما داریم نشان می‌دهند در برخی استان‌ها مثل خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان بعضی از خانواده‌ها حتی تلویزیون هم ندارند و از این نوع آموزش هم محرومند. انجمن‌های کودک در این سال‌ها برای کودکان بازمانده از تحصیل هم امکان تحصیل فراهم کرده‌اند که با تعطیلی انجمن‌های کودک به خاطر بحران بیماری کرونا آنها دوباره از ادامه تحصیل بازمانده‌اند. در کنار کودکان کار، ما کودکان بدون شناسنامه، کودکانی که در شرایط دشوار زندگی می‌کنند و کودکان حاشیه‌نشین را داریم که امکان تحصیل ندارند.
انتقادها به کیفیت آموزش در ایران همچنان سر جای خود باقی است اما الان مسأله این است که بسیاری از دانش‌آموزان به همین آموزش مورد انتقاد ما هم دسترسی ندارند. همه این مشکلات، انجمن‌های حوزه کودک را بر آن داشت تا از آموزش و پرورش درخواست کند به این دسته از کودکان توجه کند. ما در شبکه یاری کودکان کار و خیابان نامه‌ای تهیه کردیم و مشکلات را شرح دادیم و شنبه 6 اردیبهشت این نامه را به وزارتخانه
تحویل دادیم.
در این مدت من اخبار حوزه آموزش و پرورش را دنبال کرده‌ام تا ببینم این وزارتخانه چه راهکارهایی برای این کودکان در نظر گرفته است. راهکارهایی که تا به حال دیده‌ام دادن سی‌دی آموزشی به دانش‌آموزان محروم و تهیه سیم‌کارت برای آنها بوده است. اما ما می‌گوییم این دسته از کودکان امکاناتی را که برای استفاده از سی‌دی آموزشی مورد نیاز است ندارند و سیم‌کارت هم به تنهایی فایده‌ای ندارد. این پیشنهادها بیش از همه نشان می‌دهند که اصلا از شرایط مردم خبر ندارند.
شبکه یاری در این نامه درخواست کرده تا آموزش و پرورش امکاناتی فراهم کند که دانش‌آموزان بتوانند با مراجعه به نزدیک‌ترین منطقه آموزش و پرورش در حوزه محل اقامتشان از برخی امکانات به طور رایگان برخوردار شوند. راهکار ما این است که آموزش و پرورش کمک کند تا این دانش‌آموزان بتوانند ظرفیت موبایل‌هایشان را برای استفاده از شبکه شاد ارتقا دهند، برای آنهایی که از داشتن امکانات آموزش مجازی محرومند، موبایل تهیه کند و همچنین برای این دانش‌آموزان اینترنت رایگان در نظر بگیرد. هنوز آموزش و پرورش پاسخی به نامه ما نداده‌است.