روزنامه شهروند کد خبر: 164574 تاریخ خبر: ۱۳۹۸ پنج شنبه ۲۳ خرداد آخرین تحقیقات نشان می‌دهد تنها حدود 4هزار سیاره قابل سکونت در جهان وجود دارد موجودات فضایی بعید است وجود داشته باشند به نظر می رسد که ما تنهاییم. تعدادی از ستاره شناسان اخیرا در یک تحقیق اعلام کرده اند تعداد سیاراتی که قابلیت زندگی موجودات فضایی در آنها وجود دارد، بسیار کمتر از چیزی است که ما تصور می کنیم. به گزارش یو.اس.اس تودی، تیموتی لیونز، یکی از همکاران دخیل در این تحقیق که بیولوژیست دانشگاه کالیفرنیاست، می گوید: <<تصور کنید که یک منطقه قابل سکونت شبیه زمین برای زندگی موجودات هوشمند پیدا کنید. نتایج ما نشان می دهند که اکوسیستم های پیچیده ای شبیه زمین نمی توانند به تعداد زیاد در کهکشان ها وجود داشته باشند.>> مشکل کجاست؟ این تحقیق می گوید وجود گازهای سمی در اتمسفر اکثر سیارات مانع از این می شوند که زندگی بر روی آنها برای موجودات فضایی و موجودات دارای زندگی هوشمند، مناسب باشد. به طور سنتی، اکثر تحقیقات در مورد سیارات با قابلیت زندگی موجودات فضایی، متمرکز بر روی چیزی بود که دانشمندان آن را <<منطقه قابل سکونت>> می نامیدند؛ منطقه ای که دارای آب مایع بر روی سطح سیاره اش باشد. اما براساس مطالعات جدید، این سیارات در صورت داشتن آب مایع، تنها قابلیت زندگی موجودات اندکی مثل تک سلولی ها و نه موجودات پیچیده مثل حیوانات یا موجودات هوشمند را دارند. بنابراین، طبق تحقیقات اخیر، حتی اگر بسیاری از سیارات دارای آب مایع هم باشند، بسیاری از آنها دارای اتمسفری مملو از گازهای سمی هستند. نویسندگان و محققان این تحقیق نوشته اند: <<برای حفظ آب مایع در سطح بیرونی سیاره های قابل سکونت، آنها باید 10 هزار مرتبه بیشتر از کره زمین دی اکسید کربن داشته باشند.>> ادوارد شویترمان، یکی از نویسندگان این تحقیق که در ناسا هم فعالیت دارد، می گوید: <<این حد از دی اکسیدکربن، بسیار فراتر از حد مجاز گازهای سمی برای زندگی حیوانات و انسان ها یا موجودات پیچیده ای شبیه آنهاست.>> بنابراین، تنها یک سوم سیاراتی که ما به عنوان سیارات <<قابل سکونت>> می پنداریم که دانشمندان تعداد آنها را تاکنون حدود 4 هزار سیاره تخمین زده اند، می توانند برای زندگی موجودات پیچیده مثل ما مناسب باشند. تیموتی لیونز می گوید: <<این نخستین باری است که محدودیت های فیزیولوژیکی در زمین به عنوان پارامترها و شاخصه هایی برای تخمین زندگی موجودات فضایی در سایر نقاط جهان مورد توجه قرار می گیرد.>> ادوارد شویترمان می گوید که <<این تحقیقات نشان می دهد سیاره ما تا چه حد خاص و نادر است و باید تا حد امکان از آن محافظت کنیم و تا جایی که ما می دانیم، زمین تنها سیاره در جهان است که می تواند قابلیت زندگی انسان ها را داشته باشد.>> در سال 1950، <<انریکو فرمی>>، فیزیکدان برنده جایزه نوبل، یک سوال بسیار ساده و البته با مفاهیمی عمیق پرسید که به نظر یکی از مهمترین پازل های علمی است: آیا حیات خارج از کره زمین وجود دارد یا نه؟ داستان به زمانی برمی گردد که او به همراه چند نفر از همکارانش در آزمایشگاه ملی لوس آلاموس در نیومکزیکو موضوع بشقاب پرنده ها را مطرح می کنند. آقای <<فرمی>> باور داشت که فرازمینی ها وجود دارند. نظر او این بود که با وجود عمر طولانی جهان و اندازه بسیار بزرگ و گسترده آن، با وجود صدها میلیارد ستاره که فقط در کهکشان راه شیری هستند، بنابراین، احتمالا تنها کره زمین نیست که شرایط خاصی دارد و باید در نقاط دیگر جهان نیز موجودات زنده ای باشند. این موجودات زنده ممکن است گونه های هوشمندی باشند که به اندازه کافی پیشرفت کرده اند و دانش و فناوری لازم برای سفر فضایی را هم داشته باشند. آنها تا حالا باید در کل کهکشان مهاجرت کرده باشند، اما پس آنها کجا هستند؟ اخیرا هم استفن هاوکینگ، استدلال های مشابهی را مطرح کرده بود. او گفته بود: <<به عقیده من، اعداد و احتمالات به تنهایی فکر کردن در مورد بیگانگان را منطقی نشان می دهند.>> هاوکینگ همان استدلال <<فرمی>> را بیان می کرد که گستردگی عظیم جهان، این موضوع را تضمین می کند که ما در جهان تنها نیستیم. اما برخی از ستاره شناسان معتقدند: <<این که تاکنون ما پیامی از فرازمینی ها دریافت نکرده ایم، تنها به این دلیل است که فرازمینی ها وجود ندارند‍!>>