روزنامه شهروند کد خبر: 186549 تاریخ خبر: ۱۳۹۹ سه شنبه ۱۰ تير شرح حال پادگانی که قرار است در منطقه 22 سبز شود شرح حال پادگانی که قرار است در منطقه 22 سبز شود یکی از اعضای شورای شهر تهران: روند واگذاری این منطقه به نهاد نظامی غیر قانونی بود یک طراح شهری: وجود پادگان‌ها در سطح شهر ناسازگاری ایجاد می‌کند [سوگل دانائی] پادگان ها باید از سطح شهر تهران جمع آوری شوند؛ این را قانون خروج و انتقال پادگان های نظامی و آموزشی به خارج از حریم شهرها می گوید؛ قانونی که سال 1388 تصویب شد. نهادهای نظامی باید از حریم شهر خارج شوند و زمین شان به فضاهای عمومی شهر بازگردد، یا به جای آنها بوستان و گلستان بنشیند. برای خروج پادگان ها شهرداری می بایست با نهاد نظامی به توافقی برسد. پادگان 06 یکی از مکان های نظامی بود که بر سر بوستان شدنش سروصدای زیادی ایجاد شد و شهرداری توانست درباره ماهیت آن با ارتش به توافق برسد؛ توافقی که شیپور آن از دوره شهرداری قبل نواخته شده بود، اما صدایش یک ماه پیش درآمد. بوستان شدن پادگان 06 و بارگذاری فضای تجاری در آن البته با اعتراض اعضای شورای شهر تهران هم روبه رو شد، اما به زعم مسئولان شهرداری بیشتر از این نمی شد به توافق برد- برد دست پیدا کرد. بعد از 06 نوبت پادگان های دیگر بود که رفته رفته از سطح شهر تهران خارج شوند. پادگان های شهری یکی یکی در اذهان عمومی لیست می شد که یکی از اعضای شورای شهر تهران از ایجاد پادگان جدیدی مانند 06 و استقرار نهاد نظامی در منطقه 22 تهران در نزدیکی دریاچه و پارک چیتگر خبر داده است؛ منطقه ای که در آن مراکز نظامی کم نیست. پادگانی 70 هکتاری در منطقه 22 تهران محمود میرلوحی، عضو شورای شهر تهران هفته گذشته در صحن علنی شورا تذکری داد. او در میانه صحبتش از وجود زمینی 70 هکتاری در منطقه 22 شهر تهران و واگذاری اش به نهادی نظامی خبر داد. <<با توجه به سیاست های کلی و قوانین و مقررات موجود ازجمله ماده ۱۷۳ برنامه سوم، ماده ۲۸ برنامه چهارم و ۲۰۲ برنامه پنجم و دستور مقام معظم رهبری مبنی بر خروج ۲۵ پادگان از شهرها، رویه های جدید و به ویژه تبدیل پادگان ۰۶ به عرصه عمومی، در نتیجه انجام فعالیت نظامی در این مجموعه توجیهی ندارد.>> به گفته عضو شورای شهر تهران، زمینی 70 هکتاری که در چند سال گذشته به عنوان تفریحگاه عمومی شناخته می شد، حالا به دلایل نامشخص به نهادی نظامی واگذار شده و قرار است در آن پادگان احداث شود. میرلوحی به <<شهروند>> می گوید : <<این زمین وقفی بود و به شهرداری تهران تعلق داشت. در دوره گذار و انتقال مدیریت شهری از شورای چهارم به شورای پنجم، این زمین به نهادی نظامی واگذار شد، بدون اینکه شهرداری تهران در قبال آن چیزی دریافت کند.>> به گفته او، طبق اسناد به دست آمده، این محل که به اردوگاه میرزا حسینی معروف بوده، توسط دفتر شهردار دوره قبلی به این نهاد واگذار شده است: <<شهرداری در این اردوگاه 141 میلیارد تومان هزینه و آن را به مکانی تفریحی برای عموم مردم تبدیل کرده است. اساسا انتقال این مکان به نهاد نظامی اشتباه و روند نقل و انتقال آن خلاف قانون بوده است، زیرا فردی در دفتر شهردار سابق این مکان را تحویل نهاد نظامی داده که اساسا در حیطه اختیاراتش نبوده است.>> چرا اردوگاه مانند پادگان 06 نشد؟ زهرا نژاد بهرام، یکی از اعضای هیأت رئیسه شورای شهر تهران به <<شهروند>> می گوید برای خروج پادگان از سطح شهر یا باید زمینی به صورت معوض به نهاد نظامی داده یا بهای زمین پرداخت شود. قیمت گذاری هم با میانگین گرفتن بهای 35 درصد از پلاک های ثبتی اطرافش محاسبه خواهد شد: <<درباره پادگان 06، ارتش همراهی کرد؛ 35 هکتار از پادگان به شهر واگذار شد و 15 هکتار دیگرش متعلق به ارتش بود که می شد در آن بارگذاری صورت گیرد. البته بنا به ضوابط میراثی که در آن مکان وجود داشت تنها در 2.7 هکتار از زمین پادگان 06 می شد ساخت وساز صورت داد که البته از این میزان هم تنها در 600 هزار متر مربع امکان بارگذاری وجود داشت. در دوره مدیریت شهری قبلی، نهاد نظامی درخواست داده بود و این زمین هم به آنها داده شد و آنها در این مکان مستقر شدند. مذاکراتی هم درباره بازپس گیری زمین صورت گرفته است.>> او تأکید می کند ایجاد هر نوع پادگان تازه در سطح شهر با قانون مغایرت دارد و باید بر مبنای همین قانون عمل کرد. مذاکره برای تغییر کاربری محدوده نظامی صورت گرفته است؟ <<اراده برای بازگرداندن زمین وجود دارد.>> نژاد بهرام در لابه لای صحبت هایش تأکید می کند مذاکراتی برای بازپس گیری صورت گرفته، اما همچنان سرنوشت این پادگان مشخص نیست. <<ستاد کل نیروهای مسلح>> باید به این مسأله ورود کند. ما درخواست مان برگرداندن زمین به شهرداری و عرصه عمومی شهر است. <<صحبت شده است که شاید بخواهند زمین را از شهرداری بخرند، اما اصلا بحث خرید مطرح نیست، زیرا اساسا تشکیل هسته نظامی تازه در سطح شهر معنا ندارد. اگر قرار به ایجاد پادگان باشد که عملا قانون خروج پادگان معنا نداشت. همان پادگان های قبلی می ماند.>> میرلوحی روز گذشته از منطقه 22 شهرداری تهران بازدید کرده بود. او به <<شهروند>> می گوید شهرداری منطقه و سازمان املاک هم خواهان بازپس گیری این ملک هستند و شهرداری چاره دیگری ندارد. بحث امروز ما این است که چرا این اتفاق زودتر رخ نداده است. <<ما تلاش می کنیم کانون نظامی در سطح شهر به هر شکل و شمایلی که می خواهد باشد، ایجاد نشود.>> میرلوحی می گوید تبدیل شدن این مکان به پادگان مشکلات دیگری نیز ایجاد می کند: <<این اردوگاه در کنار دریاچه چیتگر و بوستان چیتگر است، یعنی اماکنی برای تفریح و گردشگری مردم. اگر در کنار این اماکن و فضاهای سبز پادگان احداث شود، مشخصا فضاهای عمومی مردم دچار سختی دسترسی می شود.>> چرا با وجود پادگان ها مخالفیم؟ وجود پادگان ها در سطح شهر ناسازگاری ایجاد می کند و به همین دلیل نباید پذیرای آنها در سطح شهر بود؛ این را محمدمهدی عابدی، طراح شهری و مدرس دانشگاه به <<شهروند>> می گوید. <<در شهرسازی مفهومی وجود دارد به نام ماتریس سازگاری یا ماتریس مطلوبیت. این به آن معناست که مثلا مکانیکی نباید کنار تالار عروسی باشد، زیرا کاراکتر مکان ها با یکدیگر جور درنمی آید و منطقه را دچار شلختگی می کند.>> او معتقد است هر چه کاربری ها با یکدیگر سازگار نباشند، به هم ریختگی و بلاتکلیفی کاربری ها در سطح شهر زیاد می شود. همان گونه که این روزها در خیابان دماوند تهران، این ناسازگاری ها اوج گرفته است. <<پادگان ها در سطح شهر چنین بلاتکلیفی ایجاد می کنند، به طور مثال در 06، ما با فضایی نظامی در منطقه ای اعیان نشین در تهران روبه رو بودیم؛ مکانی که قرار بود در آن سربازان آماده خدمت شوند؛ در این اماکن سروصدا، رفت وآمد و گاهی حتی انبار مهمات وجود دارد. تمام اینها ناسازگاری در سطح شهر ایجاد می کند. شاید بهتر باشد از جنبه ای دیگر هم به ماجرای انتقال پادگان ها توجه کرد. اینکه با گسترش شهرها، پادگان ها و محل استقرار نیروهای نظامی به داخل حریم شهر آمدند و باعث شدند زمین ها بکر بمانند و اسیر بورس بازی نهادهای شهری نشوند، نکته دیگری است که عابدی به آن اشاره می کند. او معتقد است حضور پادگان ها در شهر تهران و ایجاد قانون تازه این موهبت را برای شهرنشینان ایجاد کرده است که حداقل زمین های مشجر چندهکتاری در سطح شهر باقی بمانند. پادگان ها باید بوستان شود اعضای شورای شهر تهران می گویند قانون خروج پادگان ها را از سطح شهر تهران جدی دنبال می کنند. بعد از 06 که قرار است در هفته دفاع مقدس به بوستان تبدیل شود، نوبت به پادگان قلعه مرغی است؛ جایی که پیشتر به فرودگاه قلعه مرغی شهرت داشت. میرلوحی معتقد است روند تبدیل پادگان به بوستان باید به سایر نهادها نیز تسری پیدا کند. <<امیدوارم بعد از بوستان ارتش، بوستان سپاه، بوستان بنیاد مستضعفان، بوستان اوقاف، بوستان ستاد اجرایی، بوستان بنیاد شهید و بوستان ناجا ایجاد شود؛ چرا که در واقعیت اموال و املاک مصادره ای در دست این دستگاه ها بوده است>> عابدی معتقد است با توجه به قانون، احداث پادگان، دیگر در حریم شهری امکان پذیر نیست. منطقه 22 هم جزو حریم شهری است: <<مقام معظم رهبری دستور به خروج پادگان ها از شهر دادند و بر مبنای آن دستور، قانونی ایجاد شده است. تخطی از این قانون با توجه به این دستور ممکن نیست.>> تا زمانی که شهرداری تهران شفافیتی درباره املاک و دارایی هایش نداشته باشد، باید منتظر این گونه اتفاقات باشیم. عابدی ادامه می دهد: <<توجه داشته باشید که این گونه اتفاقات پیشتر هم افتاده؛ به طور مثال در نحوه واگذاری بیلبوردها هم مشابه این اتفاق افتاده بود. مادامی که شهرداری از املاک و دارایی های خود خبر نداشته باشد، این اتفاقات تکرار می شود.>> مشخص نیست فرآیند بازپس گیری این اردوگاه چه زمانی کلید می خورد، اما اعضای شورای شهر تهران امیدوارند تا پایان دوران فعالیت شان در شورای پنجم، شاهد این بازپس گیری باشند. فاصله ای میان شهرهای مطلوب و شهرهای جهانی کمتر کسی است که بعد از شنیدن واژه شهر جهانی، تصویر شهر لندن یا نیویورک را به خاطر نیاورد؛ شهرهایی که اقتصاد جهانی در آنها حکمفرماست؛ برج های بلند، موسسات اقتصادی پرتعداد. اما در مقابل، مفهوم دیگری درباره شهرهای مطلوب وجود دارد؛ شهرهایی چون پکن، شانگهای و توکیو از این جمله اند. اکنون کشورهای مختلف دنیا با بهره گیری از این دو مفهوم در تلاشند تا شهرهای خود را مشابه این الگو بسازند، اما شهر مطلوب با شهر جهانی چه تفاوتی دارد؟ حسین بنی فاطمه، استاد جامعه شناسی دانشگاه تبریز، در فصلنامه مطالعات شهری در این باره نوشته است: <<مفهوم شهر جهانی در بسیاری از زمینه ها تبدیل به مفهومی پرطرفدار شده است. شهر جهانی عبارت از شهری است که تصور می شود نقطه تلاقی در نظام اقتصاد جهانی است. این مفهوم از مطالعات شهری و جغرافیایی مشتق شده است و بر این ایده تأکید دارد که جهانی شدن می تواند در مناطق استراتژیک جغرافیایی با توجه به اهمیت عملکرد آنها در سلسله مراتب نظام تجاری و مالی جهانی تأثیر داشته باشد.>> بنی فاطمه تأکید دارد که مفهوم شهر جهانی ارتباطی نافذ و تأثیری مستقیم بر عوامل اجتماعی و اقتصادی دارد. سیستم حمل ونقل پیشرفته، نهادهای مالی بین المللی و موسسات حقوقی و مراکز بورس و زیرساخت های پیشرفته ارتباطی، که عموما توسط شرکت های پیشرفته فراملی ایجاد می شوند، ازجمله ویژگی های شهر جهانی هستند. در مقاله دیگری با عنوان مقایسه شهر مطلوب و شهر جهانی که علی بوداقی و حسین بنی فاطمه آن را در مجله مطالعات جامعه شناختی شهری نوشته اند، درباره شهر مطلوب نوشته شده است که <<شهر مطلوب شهری است که در آن بر نقش رشد شبکه های حمل ونقل تمرکز شده است. درباره ویژگی های شهر مطلوب می توان گفت که سبک روشنی از حکمرانی شهری در آن وجود دارد.>> از طرف دیگر، در شهر مطلوب نه تنها سرمایه های اقتصادی، بلکه سرمایه های انسانی، اجتماعی، فرهنگی و محیطی نیز قوی است. یکی از ویژگی های مهم شهرهای مطلوب الگوی مدیریتی حکمرانی شهر است. در شهرهای مطلوب برخلاف شهرهای جهانی بر کنشگران محلی تأکید می شود و تأکیدی بر مشارکت خصوصی وجود ندارد. نگاه توسعه شهری همواره از پایین به بالاست و سیاست های محلی حرف اول را می زند. اندیشمندان و جامعه شناسان شهری همواره بر این دو مفهوم تأکید دارند؛ برخلاف شهرهای مطلوب درباره شهرهای جهانی اختلاف نظر زیادی وجود دارد، اما به طور کلی دارا بودن موسسات اقتصادی خصوصی و امکانات پیشرفته اقتصادی از جمله مواردی است که در شهرهای جهانی به وجود آنها تأکید شده است.