واقعیت این است که ما انسان‌ها موجودات خودخواهی هستیم. وقتی پای محیط‌ زیست در میان است این خودخواهی سبقه‌ای جنایت‌گونه به خود می‌گیرد. ما در حال نابودی محیط‌ زیست‌مان هستیم غافل از این‌که سکانس پایانی این فیلم خشن، سکانس مرگ خودمان است. این روزها جهان درگیر بحران زیست‌محیطی است. به هر گوشه از جهان که بنگری، زمین فریاد درد و رنج به هوا بلند کرده است و ما گویی به هیچ وجه متوجه نیستیم که این سیاره خانه ما است و ما هنوز خانه دومی نداریم که به وقت نیاز به آن‌جا کوچ کنیم.
ما انسان‌ها بودیم که لایه اُزن را سوراخ کرده‌ایم، ما بودیم که طی 10‌ سال 16‌میلیون هکتار جنگل را در سراسر جهان نابود کردیم. ما انسان هستیم که بیش از 5‌ میلیارد قطعه زباله را روانه اقیانوس‌ها کرده‌ایم. هر ‌سال بیش از 6‌میلیارد کیلوگرم زباله را در اقیانوس‌ها رها می‌کنیم. گفته می‌شود مقدار زباله پلاستیکی که در اقیانوس آرام شناور است به اندازه دو برابر مساحت آمریکا است. از هر یک‌ میلیون تن نفت تولید شده در سراسر جهان، یک تن به آب‌های آزاد و خاک نشت می‌کند. ما انسان‌ها هستیم که تمامی منابع آب را بدون توجه به آینده، مصرف کرده‌ایم. ما انسان‌ها هستیم که موجب انقراض گونه‌های جانوری می‌شویم، شهرها و هوا را آلوده می‌کنیم. چنان زندگی می‌کنیم که گویی قرار است فقط ما روی این کره خاکی راه برویم و آینده‌ای وجود ندارد. با ولعی سیری‌ناپذیر مشغول مصرف‌کردن همه منابعی هستیم که زمین با سخاوت تمام در اختیارمان گذاشته است. تاکنون هر چه از خود بر جای گذاشته‌ایم تنها تخریب بوده است و بس. ما فرزندان خوبی برای مادر طبیعت نبوده‌ایم. اینها که گفته شد تنها گوشه‌هایی از جنایتی است که ما در حق زمین روا می‌داریم.