امین فرج‌پور|  از زمان شروع تولید به وقت شام خبرهای زیادی درباره متفاوت‌بودن تازه‌ترین اثر حاتمی‌کیا رسانه‌ای شد. خبرهایی که می‌خواست چنین بنماید که فیلم جدید ابراهیم حاتمی‌کیا چیزی غیر از کارنامه‌اش و البته چیزی فراتر از سطح نرمال سینمای ایران است. این جو که اکنون به چند ماه می‌رسد که پیرامون این فیلم به وجود آمده؛ در مقاطعی چنان سنگین شد که برخی از دوستان به شوخی خبر از ایجاد یک خط قرمز جدید در سینمای ایران دادند. خط قرمزی به نام ابراهیم حاتمی‌کیا یا به زبانی بهتر به وقت شام، چنان‌که در مراسم افتتاحیه حتی شوخی احسان کرمی با نام این فیلم، که الحق والانصاف شوخی از آن بی‌مزه‌تر و خنثی‌تر و «خنده بازاری‌تر» ممکن نبود نیز، تحمل نشد و به مجری مراسم افتتاحیه تذکر دادند تا مبادا گوشه‌ای از دامن قداست این فیلم لکه‌دار شود!
این اتفاقات اما بیش از این‌که به نفع ابراهیم حاتمی‌کیا تمام شود، به ضرر او شده است. این فیلمساز که در تمام این سال‌ها به‌رغم استفاده از انواع و اقسام بودجه‌های دولتی در فیلم‌هایش و البته خاستگاه سینمایی‌اش، تلاش کرده بود با برخی موضع‌گیری‌هایش حضوری مستقل از قدرت از خود به نمایش بگذارد، اما در هیاهوی تبلیغاتی این فیلم کاملا در قبای یک فیلمساز رسمی ایدئولوژیک فرو رفت؛ و این اولین آسیبی است که می‌توان گفت حاتمی‌کیا از به وقت شام خورده است. نکته دوم هم چیزی جز افزایش انتظارات و البته کنجکاوی‌ها برای دیدن به وقت شام نیست که می‌دانیم و می‌دانید همواره در دنیای سینما یک بازی دو سر باخت بوده و فیلم واجد هر کیفیتی هم بوده، در قیاس با توقعاتی که ایجاد کرده است، یک شکست‌خورده قطعی لقب گرفته است.
و اما به وقت شام. فیلمی که کارن همایونفر آن را نفسگیر خوانده؛ و البته اکران این فیلم در سینماهای مردمی نیز با واکنش‌های متفاوت و حتی متناقضی مواجه شده است؛ عده‌ای این فیلم را شاهکار خوانده و عده‌ای دیگر سیاه‌مشقی خام‌دستانه در سینمای اکشن. باید منتظر ماند و دید کدامیک از این آرا به حقیقت نزدیک‌تر است. از این‌رو که تماشای فیلم‌های حاتمی‌کیا همیشه برای مخاطبان جذاب بوده است؛ بنابراین بعید نیست حتی کسانی که مخالف سینمای او هستند را نیز مشتاق تماشای این فیلم ببینیم. به‌خصوص که حس‌وحال حماسی فیلم و حجم زیادی از جلوه‌های ویژه فیلم به همراه بازی دو‌بازیگر اصلی فیلم کنجکاوی زیادی برای تماشای به وقت شام ایجاد کرده است.
به وقت شام داستان یک فروند هواپیمای ترابری ایرانی را روایت می‌کند که از ایران عازم فرودگاه دمشق می‌شود. ‌هادی حجازی‌فر و بابک حمیدیان، خلبان و کمک‌خلبان هواپیما هستند. خلبان و کمک‌خلبانی که از قضا پدر و پسر هم هستند و در سوریه میان تروریست‌های تکفیری به دام افتاده و به اسارت برده می‌شوند.
ابراهیم حاتمی‌کیا امسال با فیلم به وقت شام که یکی از مهمترین فیلم‌های جشنواره است، توقعات فراوانی از این فستیوال دارد؛ و حتی در مراحلی عنوان شد که او با شرط عنوان بهترین فیلم به وقت شام را به جشنواره رسانده است. فیلمی که چندی پیش گفته می‌شد به جشنواره نخواهد رسید، به هر ضرب و زوری بود، در برنامه اکران مردمی گنجانده شد تا حرف و حدیث‌ها درباره رسیدن یا نرسیدن آن تمام شده و البته حرف و حدیث‌هایی مبنی بر قول‌هایی که به این کارگردان امتحان پس داده شده است، جای آنها را بگیرد.
فیلم‌های حاتمی‌کیا همیشه با استقبال خوبی در دوره‌های مختلف جشنواره فیلم فجر رو‌به‌رو ‌شده است؛ چه در بخش جوایز و چه در سینما‌های مردمی. پیش‌بینی می‌شود این اتفاق امسال هم برای به وقت شام تکرار شود. بنا به شایعاتی که درباره این فیلم رواج یافته، این احتمال امسال حتی بیشتر از پیش نیز به نظر می‌رسد؛ با این‌که نمی‌شود کتمان کرد که فیلم‌های حاتمی‌کیا بدون هیچ قول و قراری نیز همواره سزاوار توجهی بیشتر و فراتر از اغلب تولیدات سینمای ایران بوده‌اند. به همین دلیل هم هست که می‌شود گفت با یا بی این حرف و حدیث‌ها؛ به وقت شام یکی از مدعیان اصلی فتح سیمرغ‌های جشنواره است. از بازی حمیدیان و حجازی‌فر، تا کارگردانی، فیلمنامه، طراحی صحنه، فیلمبرداری، موسیقی و صداگذاری همگی شانس خوبی برای دیده‌شدن دارند.
به ‌هرحال باید منتظر ماند و دید تا این جدیدترین محصول سازمان اوج که گشاده‌دستانه در خدمت حاتمی‌کیا برای ساخت این فیلم بوده، چنان که گفته شد؛ نسخه اولیه این فیلم ۲۵۰۰ پلان داشته، چه دستاوردی برای تهیه‌کننده، کارگردان، عوامل و البته سینمای ایران به ارمغان
خواهد آورد؟