شهروند| این روزها ستاره جدیدی در ورزش زنان ایران ظهور کرده است؛ سپیده توکلی. دوومیدانی‌کار 27ساله ورزش ایران حالا با رکوردی که در رقابت‌های داخل سالن آسیا از خود برجای گذاشت و رکورددار پرش ارتفاع ایران شد، همه نگاه‌ها را به خودش جلب کرده است. توکلی از ‌سال 89 فعالیت رسمی‌اش را در مواد پنج‌گانه و هفت‌گانه آغاز کرد و پیش از مسابقات داخل سالن دو مدال نقره و یک برنز در جایزه بزرگ آسیا و 5 مدال طلا در رقابت‌های غرب آسیا در کارنامه داشت. این دونده حالا با شکستن رکورد پرش ارتفاع ایران خود را برای بازی‌های آسیایی جاکارتای اندونزی آماده می‌کند. مسابقاتی که سطح آن در مقایسه با رقابت اخیر بسیار بالاتر است و توکلی کار سختی برای قرار گرفتن روی سکو خواهد داشت. گفت‌وگوی «شهروند» با سپیده توکلی را بعد از رکوردشکنی در ادامه می‌خوانید:
 از رقابت اخیر شروع کنیم؛ تصور می‌کردی این‌قدر همه چیز برایت خوب پیش برود؟
حقیقتش را بخواهید واقعا دنبال این رکوردشکنی نبودم. با توجه به این‌که در ماده پرش ارتفاع 10 ورزشکار خوب حضور داشتند، فکر نمی‌کردم عنوان قهرمانی را به دست آورم. دو ورزشکار چینی، دو ورزشکار ازبکستانی و ورزشکارانی از قزاقستان و هنگ‌کنگ رقبای اصلی من نبودند. در این بین ورزشکارانی بودند که 1.88 و 1.84 متر پریده بودند و من با رکوردم در انتخابی که 1.81 بود امیدوار بودم بتوانم جایگاه سوم را به دست آورم، اما خدا را شکر پرش‌های خوبی داشتم و بدون خطا از خط عبور و رکورد ایران را جابه‌جا کردم.
 این رکوردشکنی چقدر به تو در آینده
 کمک می‌کند؟
من تا به حال 1.83 متر پرش نداشته‌ام و نخستین‌بار این اتفاق افتاد اما قطعا برای آینده‌ام تأثیر زیادی خواهد داشت. بعد از قهرمانی‌ام در رقابت‌ها، فدراسیون توجه ویژه‌ای به من خواهد کرد و این برخورد خوب بر فعالیت و نتایج من در میادین ملی و بین‌المللی تأثیر می‌گذارد.
 از سوی فدراسیون دوومیدانی قولی به تو داده شده است؟
بعد از این رکوردهای خوب، آقای کیهانی به‌عنوان رئیس فدراسیون دید مثبتی نسبت به من پیدا کردند. ایشان به من گفتند که برای مسابقات جاکارتای اندونزی که المپیک آسیایی است از من حمایت می‌کنند. این حمایت برای من بسیار مهم است و باعث می‌شود با انگیزه بیشتری تمرین کنم و باز هم رکورد بزنم. البته حمایت از من به تنهایی کافی نیست و باید از مربی‌ام، آقای محسن ربانی هم حمایت شود تا با تمرکز لازم خودم را آماده رقابت‌های آینده کنم.
 میزبانی ایران در رقابت‌های داخل سالن آسیا در رکوردشکنی تو و کسب مدال طلا
تاثیرگذار بود؟
قطعا همین‌طور است؛ در این مسابقات بیش از 70 دونده زن و مرد ایرانی شرکت کردند که حضور این تعداد شرکت‌کننده با استفاده از امتیاز میزبانی میسر شد که خوشبختانه توانست تعداد مدال‌ها را بالا ببرد و تیم ایران موفق‌تر از قبل باشد. ضمن این‌که استقبال هواداران هم خیلی خوب بود. تعداد زیادی از دوندگان ایران نخستین حضور خود در یک رقابت بین‌المللی را تجربه می‌کردند و با توجه به حضور هواداران عزم خود را جزم کرده بودند که عملکرد خوبی ارایه کنند. واقعا حضور هواداران در سالن جذابیت مسابقات را افزایش داده بود.
 انتقادی وجود دارد که سطح این رقابت‌ها چندان بالا نبوده و رکوردشکنی تو در این شرایط به دست آمده است؛ این موضوع را قبول داری؟
 فکر نمی‌کنم این‌طور باشد. تعداد زیادی از دوندگان بزرگ قاره آسیا به تهران سفر کرده بودند و سطح مسابقات بسیار عالی بود. از کشورهای زیادی دونده به مسابقات داخل سالن آسیا آمده بود و فکر می‌کنم نباید زحمات ما زیر سوال برده شود. من رکوردی را زدم که مدت‌ها دنبالش بودم و بسیار خوشحالم که این اتفاق افتاده است؛ خوشحال‌تر از این هستم که چنین رکوردی را در حضور دوندگان بزرگ آسیایی به ثبت رساندم و این‌که بگویند سطح مسابقات پایین بود، بی‌انصافی است.
 با توجه به موفقیتی که به دست آوردی، چقدر امید به کسب مدال در مسابقات المپیک آسیایی اندونزی داری؟
من در دوره مسابقات آسیایی نیز حضور داشتم، اما با بدشانسی از کسب مدال جا ماندم و نتوانستم موفقیتی به دست آورم. به همین دلیل انگیزه زیادی دارم تا در بازی‌های جاکارتا جبران کنم. قطعا مدالی که در رقابت‌های داخل سالن آسیا کسب کردم، انگیزه‌ام را بالا برده تا بتوانم در بازی‌های آسیایی موفق شوم و برای نخستین‌بار مدال این دوره را به دست آورم. البته کسب مدال در جاکارتا با برنامه‌ریزی دقیق و منظم به دست می‌آید. امیدوارم فدراسیون همچون ماه‌های گذشته به وعده‌های خود عمل کند و بتوانیم مردم ایران را خوشحال کنیم. ضمن این‌که حمایت روانی از دوومیدانی‌کاران اهمیت زیادی دارد و باید برخی کمبودها جبران شود. قطعا در فاصله 7، 8 ماهه‌ای که تا مسابقات اندونزی باقی‌ مانده، اردوهای منظم داخلی و اعزام ورزشکاران به اردوهای برون‌مرزی و مسابقات آسیایی و جهانی می‌تواند زمینه را برای موفقیت این ورزشکاران فراهم کند.
 حرف پایانی؟
می‌خواهم از خانواده‌ام، همسرم و مربی خوبم تشکر کنم که برای من زحمت کشیدند. این مدال طلا متعلق به آنهاست و امیدوارم باز هم بتوانم خوشحالشان کنم.