| صدف عباسی| روزنامه نگار |
«نام مستعار گریس»، پس از «سرگذشت ندیمه» دومین سریالی است که امسال از روی کتابی به همین نام (که در ایران به اسم «چهره پنهان گریس دیگر» ترجمه شده) نوشته مارگارت آتوود، نویسنده کانادایی روی آنتن رفته است. ماری هرون، که در سال ۲۰۰۰ «روانی آمریکایی» را ساخته بود، کارگردانی این سریال را برعهده داشته و سارا پولی، بازیگر و کارگردان کانادایی، که او را در نقش سارا استنلی در «قصه‌های جزیره» می‌شناسیم نیز، در ساخت این مینی سریال همکاری کرده و دیوید کراننبرگ، کارگردان مشهور کانادایی نیز ایفاگر یکی از نقش‌های فرعی است.
در این اثر، که براساس داستانی واقعی نوشته شده، به مانند دیگر آثار آتوود، با یک زن به‌عنوان شخصیت اصلی روبه‌رو هستیم؛ پیشخدمتی که 15سال است به اتهام قتل زندانی شده و ادعا می‌کند آن را به یاد نمی‌آورد، حالا با سررسیدن یک روانشناس، به روایت زندگی پر از درد و رنج خود می‌پردازد تا بتواند حافظه‌اش را بازیابد. گریس، (با بازی سارا گدون که قبلا او را در نقش اما یونگ در فیلم «یک روش خطرناک» ساخته دیوید کراننبرگ دیده‌ایم) دختر بزرگ یک خانواده فقیر ایرلندی است که به کانادا مهاجرت کرده‌اند. او جز مدتی که در خانه‌ای با پیشخدمت سرزنده‌ای به نام مری ویتنی می‌گذراند- که خود قربانی شرایط اجتماعی می‌شود- روی خوش زندگی را ندیده است. در صحنه‌ای رویاگونه، گریس یک به یک مردانی را به یاد می‌آورد که جز خشونت، ظلم و تجاوز به او روا نداشته‌اند، از پدر دایم‌الخمر متجاوزش گرفته، تا کارفرماهایی که همگی قصد سوءاستفاده از او را داشته‌اند؛ حتی خرده‌فروش دوره‌گرد که مرد قابل اتکایی به نظر می‌رسد و منش دوستانه‌ای دارد، از گریس می‌خواهد بدون تعهد ازدواج با او همراه شود.
گریس، در زبان انگلیسی، به معنای متین و موقر است و از آنجایی که به دلیل شرایط و مناسبات اجتماعی همواره از گریس انتظار می‌رود، در برابر تجاوزهایی که به او می‌شود سکوت کند، به نوعی بهترین نامی است که برای این شخصیت انتخاب شده است. این موقعیت از طرفی با جریانی که اخیرا در مورد تعرضات جنسی در هالیوود همراه شد همخوانی دارد، با این تفاوت که در سال ۲۰۱۸ راحت‌تر از سال ۱۸۴۳ می‌توان راجع به مورد سوءاستفاده قرارگرفتن در اجتماع صحبت کرد. در ماه‌های گذشته، اتهاماتی مبنی بر آزار جنسی از سوی زنان به تهیه‌کننده هالیوود، هاروی واینستین وارد شد. چنین اتفاقی، برخی زنان غربی در مشاغل دیگر را واداشت تا آزادانه از تجارب ناخوشایند خود بگویند و فضا را با سرعت بیشتری برای تغییر موقعیت زنان در جامعه فراهم کنند.