یاسر نوروزی روزنامه‌نگار

آنچه از ما در این جهان می‌ماند، چیست؟ مقداری خاطره، پراکنده در فضا، که نمی‌شود آن را دید. اما آنچه از ما انسان‌ها باقی می‌ماند و دیده می‌شود، چیست؟ پاسخ به این سوال مایه تأسف است اما از نوع بشر فقط یک چیز می‌ماند: پلاستیک! توده‌ای انباشته از انواع و اقسام مشما و کیسه فریزر و پلاستیک که تا یک‌میلیون‌‌سال بعد هم دوام خواهند داشت؛ برای موجودات دیگر که شاید روی کره‌زمین بیایند و ببینند ما آدم‌ها چه علاقه‌ای به این جنس کش‌دار داشته‌ایم. البته شاید میکروب‌هایی در آن زمان باشند که بتوانند پلاستیک را هضم و تجزیه کنند اما فعلا که چنین جانورانی نیستند و ما تا یک‌میلیون‌‌سال بعد زیر خروار‌ها پلاستیک دفن خواهیم شد. چون آنها تجزیه نمی‌شوند و دقیقا شبیه صحنه قتل انسانی که پلاستیک می‌کشد روی سر انسانی دیگر، ما خودمان این کار را با خودمان خواهیم کرد: اینطور قرار است بمیریم. یک‌میلیارد‌سال بعد خورشید هم دیگر آن مهربانی سابق را از دست داده؛ جای لامپی که نور بدهد، شبیه می‌شود به یک بخاری ملتهب. زمین هم می‌شود شبیه زهره دوم؛ گرم و سوزاننده. البته نوع بشر ممکن است باقی بماند؛ در قالب ذراتی از اتم که سفر کرده به سیارات دیگر و آن‌جا زندگی را از نو شروع کرده. ما یک‌سری کد هستیم؛ یک مشت عدد و خب احتمال از بین‌رفتن این اعداد زیاد نیست. چون هر جایی دوباره ممکن است با هم جمع و ضرب و تقسیم شوند و حاصل آن کار خودش را روی زمین ادامه بدهد. برای همین شاید حالا هم از اخلاف کراتی دیگر باشیم. کسی چه می‌داند؟ رندل مانرو هم در کتابش مطمئن نیست که بداند. فقط آمده به یک‌سری سوالات عجیب و غریب و حتی احمقانه پاسخ داده. چون فیزیک خوانده و در رشته رباتیک به ناسا رفته. البته بعد از آن ناگهان بیرون آمده و شروع کرده به نوشتن قصه‌های مصور. با این رزومه کوتاه می‌شود تصور کرد از چنین آدمی چه قصه‌هایی بیرون بیاید یا چه‌جور دانشمندی. کتاب «چی می‌شه اگه» درباره اینجور چیزهاست. این کتاب را محمدعلی جعفری ترجمه و انتشارات مازیار منتشر کرده.