[ساموئل بکت در حال هدایت یک هنرپیشه روی صحنه تئاتر] آثار ساموئل بکت، نویسنده ایرلندی را بسیاری با واژه «بدبینانه» توصیف کرده‌اند هرچند که این حس بدبینی اغلب با قریحه طنزپردازی قوی و غالباً نیش‌دار او در اغلب این آثار تلطیف شده است. چنین حسی از طنز، برای بعضی از خوانندگان آثار او، این نکته را دربردارد که سفری که انسان به عنوان زندگی آغاز کرده است با وجود دشواری‌ها، ارزش سعی و تلاش را دارد. بکت به دلیل علاقه به زبان فرانسه در سال ۱۹۲۸ به پاریس رفت و در همان زمان بود که با جیمز جویس دیگر نویسنده ایرلندی آشنایی و رفاقت پیدا کرد. این آشنایی در شکل‌گیری استعداد بکت تأثیر چشمگیری داشت و به او کمک‌های زیادی کرد. او در سال ۱۹۶۹ به خاطر نوشته‌هایش - رمان و نمایش - جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد. نمایشنامه «در انتظار گودو» را باید یکی از مهم‌ترین آثار ساموئل بکت و یکی از آثار مشهور ادبی جهان به شمار آورد. در این نمایشنامه، هنگام غروب، در کنار راهی در خارج شهر با درخت بدون برگ. دو انسان به ظاهر ولگرد و فقیر به نام‌های استراگون (گوگو) و ولادیمیر (دی‌دی) با کسی به نام گودو که نمی‌دانند کیست، قرار ملاقات دارند، و چشم‌به‌راه نشسته‌اند. انتظار آن‌ها امیدی برای زیستن است.