چندی پیش حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی از رهبر معظم انقلاب اسلامی درخواست می‌کند که در یکی از جلسات درس خارج فقه ایشان حضور یابد تا درباره ضرورت توجه به تفسیر قرآن در حوزه‌های علمیه و مهجوریت قرآن در جامعه و کشورمان برای طلاب حاضر در درس معظم‌له سخنرانی کند. این پیشنهاد مورد استقبال رهبر معظم انقلاب قرار می‌گیرد و موجب می‌شود که حجت‌الاسلام قرائتی در ابتدای جلسه درس خارج فقه حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در روز سه‌شنبه 28/۱/۱۳۹۷ به سخنرانی بپردازد.
پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR در آستانه ورود به ماه مبارک رمضان - ماه بهار قرآن- گزیده‌ای از بیانات رهبر معظم انقلاب در ابتدای این جلسه و همچنین سخنان حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی را منتشر می‌کند.
بیانات رهبر معظم انقلاب پس از سخنان حجت‌الاسلام قرائتی به این شرح است:
بسم‌الله الرّحمن الرّحیم
بیانات جناب آقای قرائتی کاملاً متین و بجا و پُرمغز و برای همه ما لازم بود. آنچه ایشان در اهمّیّت درس قرآن و تدبّر در قرآن بیان کردند، جزو حرف‌های لازم و ضروریِ امروزِ جامعه ما است. این البتّه یک درد قدیمی است؛ زمان طلبگی ماها –سال‌ها پیش- همین را کم‌وبیش انسان احساس می‌کرد؛ البتّه آن‌وقت یک آدم باهمّتی مثل آقای قرائتی نداشتیم. ... خب، بحمدالله امروز تا حدودی درس‌های قرآن وجود دارد؛ ایشان هم انصافاً با جدّیّت دنبال این قضیّه هستند؛ مثل مسئله نماز یا مثل مسئله زکات که ایشان دنبال کردند و موفّق شدند؛ ان‌شاءالله در قضیّه تفسیر قرآن هم با تلاشی که ایشان دارند، با جدّوجهدی که دارند، با ابتکاری که در ایشان هست و با موهبت‌هایی که خدای متعال به آقای قرائتی داده -که بعضی از اینها جزو مواهب خاص است- موفّق باشند. امروز استفاده کردیم و خیلی ممنونیم؛ دوستان تلاش کنید که روی این مسأله فکر کنید و ان‌شاءالله تصمیم بگیرید و عمل بکنید.
در بخشی از متن سخنان حجت‌الاسلام قرائتی در ابتدای این جلسه آمده است:
عید بود، زیارت آقا رفتیم، گفتگوهایی شد و از ایشان تقاضا کردیم که این عرایض بنده اگر خوب بود، برای شما (طلّاب) هم گفته بشود؛ حرف زیاد است ولی حالا ببینیم بلکه بتوانیم بین پانزده تا بیست دقیقه تمامش کنیم.
برای عید نوروز، همه مملکت تقریباً بسیج می‌شوند؛ از مرغ و گوشت و پرتقال و سیب و راهداری و اورژانس و هلال‌احمر و ...، همه بسیج می‌شوند که عید می‌آید، یکی دو ماه مشغولند. ماه رمضان می‌آید؛ «قد اقبل الیکم شهر الله». ما برای قرآن چقدر آمادگی داریم؟ من برای این‌که (از مطلب) پَرت نشوم، از روی متن می‌خوانم؛ بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم. خب، اوصاف قرآن خیلی است؛ از وقتم یک دقیقه‌اش مال اوصاف قرآن باشد: معلّمش خدا است، علَّم القرآن؛(۱) واسطه، جبرئیل، شدید القویٰ؛(۲) محلّ فرود، قلبک؛ ذکرٌ للعالمین؛(۳) انّا له لحافظون؛(۴) غیرذی عوج؛(۵) فأتوا بسورةٍ؛(۶) الی آخر؛ این معرّفی قرآن.
یک سِری گیروگورها هم شاید به خاطر این باشد که قرآن برای ما کتاب اصلی نیست. خدا به پیغمبر می‌گوید اگر می‌خواهی سخنرانی کنی، باید روی قرآن صحبت کنی؛ آیه‌اش هم این است: لتبیّن للنّاس ما نزّل؛(۲۰) یعنی تبیّن ما نزّل. بله، شعر و خواب و تحلیل سیاسی هم هست امّا اگر آنها هم بند به قرآن باشد ارزش دارد. یک‌وقت امام فرمود: حفظ نظام از اوجب واجبات است، حتّی از نماز واجب‌تر است! من جا خوردم. بعد دیدم قرآن اشاره دارد به این‌که حفظ نظام از نماز واجب‌تر است، چون عدّه‌ای که پای خطبه‌های نماز جمعه پا شدند، رفتند سراغ خرید، قرآن می‌گوید اینها بی‌ادبند؛ و اذا رأَوا تجارةً او لهواً انفضّوا الیها،(۲۱) در ادامه می‌گوید «و ترکوکَ»، اینها پیغمبر را تنها گذاشتند، نمی‌گوید «ترکوها»، باید بگوید «ترک الصّلاة» یا «ترک الخطبه»؛ یعنی بدتر از رهاکردن خطبه و بدتر از رهاکردن نماز، رهاکردن رهبر آسمانی است، ذا می‌گوید «ترکوکَ»؛ به هر حال. رفتم یک مسجدی، دیدم «مرگ بر آمریکا» نمی‌گویند؛ گفتم این‌جا نمی‌گویند؟ گفتند نه، این‌جا مسجد مقدّسین است. عالمش عالم وارسته‌ای بود؛ گفتم من می‌خواهم صحبت کنم نیم‌دقیقه؛ گفت: بگو؛ گفتم: قرآن چهار صفت گفته، در مسجدِ شما دو تا هست؛ قرآن می‌گوید: «اشدّاء علی الکفّار، رحماء بینهم،(۲۲) بعد (هم) «تراهم رکّعاً سجّدا»؛(۲۳) (در مسجد) شما «رکّعاً» هست، «سجّداً» هست، «اشدّاء علی الکفّار» در مسجدتان نیست، «رحماء بینهم» نیست؛ چرا نیست؟ فکر می‌کنید مقدّسید! آقا گفت: درست است. دیگر از آن‌جا شعار را گفتند. یعنی اگر هم خواستیم مردم را به انقلاب هم دعوت کنیم، اگر از راه قرآن وارد شویم می‌پذیرند، اگر همین‌طور فقط صحبت کنیم، می‌گویند «خب این نظر ایشان است، ما این نظر را قبول نداریم».