وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی: یارانه به کاهش «فقر» کمکی نکرد
ایسنا| براساس اعلام وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، هر سال بیش از ۴۴هزار‌میلیارد یارانه در کشور پرداخت می‌شود، درحالی‌که به دلیل فقدان سیاست‌گذاری‌های اجتماعی درست، پرداخت این میزان یارانه نه به کاهش فقر، نه به افزایش اشتغال و به بهبود عدالت کمک کرده است.علی ربیعی که در همایش سیاست‌گذاری در جهان اسلام صحبت می‌کرد، با اشاره به سیاست‌گذاری‌های انجام‌شده برای مبارزه با فقر گفت: «دولت محدودکردن فقر مطلق را در برنامه‌های خود قرار داده و در همین راستا در‌سال‌های ۹۶ و ۹۷ به دنبال این است تا ۱۱میلیون از فقرا در کشور ۸۰درصد از حداقل دستمزد را دریافت کنند.» او با تاکید بر این‌که دنبال پیاده‌کردن نظریه توانمندسازی و اشتغال خرد در کشور هستیم، افزود: «3میلیارد دلار بودجه برای ایجاد اشتغال روستایی و شهرهای کوچک برای مبارزه با فقر اختصاص یافته است.» او با بیان این‌که حمایت اجتماعی به معنای آن است که باید افرادی را که فرصت برابر در اختیار ندارند، مورد توجه قرار داد، افزود: «ما نمی‌توانیم این افراد را رها کنیم، بنابراین در وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی لایحه مساعدت اجتماعی و کاهش ریسک زندگی مردم را برنامه‌ریزی و طی پنج‌سال بخشی از آن را اجرایی کردیم.» ربیعی با بیان این‌که بحث درمان یکی از مواردی است که تحت‌عنوان «تله فقر» از آن یاد می‌شود و می‌تواند دهک‌های اقتصادی افراد را جابه‌جا کند، افزود: «در همین راستا برای برخورداری تمامی ایرانیان از دفترچه بیمه درمانی برنامه‌ریزی کردیم و درنهایت ۲۲میلیون نفر از روستاییان و ۱۰میلیون نفر از حاشیه‌نشینان شهری به شکل مجانی تحت بیمه درمان حمایتی قرار گرفتند.»
«طلاق» در مناطق شمال تهران بیشتر از مناطق فقیرتر است
ربیعی در ادامه با بیان این‌که مهمترین بخش کار ما در حوزه مسائل اجتماعی نوین در مورد بنیان خانواده است، افزود: «مطالعات نشان می‌دهد اگر در گذشته اعتیاد رابطه پرمعنایی با بیکاری و فقر داشت، امروزه گرایش به اعتیاد ناشی از فقر نیست. همچنین اگر در گذشته این تصور وجود داشت که طلاق ناشی از فقر اقتصادی است، امروزه شاهد هستیم که وقوع طلاق در مناطق شمال تهران بیشتر از مناطق فقیرتر آن است. درحال حاضر فقر به عامل سوم تبدیل شده است و برهم‌خوردن توازن قدرت در خانواده در کنار فقدان آموزش زناشویی و ارزش‌های مشترک عوامل نخست وقوع طلاق شده‌اند.» براساس اعلام ربیعی، سالانه بیش از ۲۰۰هزار‌میلیارد در حوزه اجتماعی هزینه می‌شود، اما آثار زیادی از این سرمایه‌گذاری مشاهده نمی‌شود: «بر اساس تجربه می‌توانم بگویم فقدان سیاست‌گذاری مشخص باعث از بین رفتن منابع کشورهای درحال توسعه شده است. این نکته نشان می‌دهد که باید در سیاست‌گذاری‌های‌مان تجدیدنظر کنیم و با برنامه‌های مشخص‌تری متناسب با کشورهای مشابه خودمان عمل کنیم. منابع در کشورهای درحال توسعه به زحمت ایجاد می‌شوند، اما به اندازه کافی اثربخش نیستند.»
معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران اعلام کرد: کمک درمانی بهزیستی به «ترنس سکشوال‌ها» تا سقف ۲۵میلیون تومان
ایلنا| معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران از کمک درمانی به «ترنس سکشوال‌ها» تا سقف ۲۵میلیون تومان خبر داد و گفت: «مبلغی که آنها باید برای جراحی تغییر جنسیت هزینه کنند، چندین برابر کمک بهزیستی است.» احمد خاکی در پاسخ به این سوال که برای افراد دارای اختلال جنسیتی چه اقدامات حمایتی انجام شده است، افزود: «برخی می‌گویند که آنها نیاز به مرکز نگهداری دارند، اما اصلا درست نیست که مرکز نگهداری برای این افراد وجود داشته باشد، بلکه مراکزی برای حمایت از این افراد لازم است.» او افزود: «مرکز نواب بهزیستی برای حمایت از این افراد است. آنهایی که TS یا نارضایتی جنسی دارند، می‌توانند به این مراکز مراجعه کنند، به این افراد مساعدت‌های مالی یا خدمات حقوقی هم تعلق می‌گیرد، یعنی اگر نیاز به خدمات داشته باشند به آنها تعلق می‌گیرد.» به گفته او اگر این افراد نیاز به مشاوره داشته باشند، حتی بدون مراجعه تحت حمایت قرار می‌گیرند. این افراد از طریق تماس با شماره ۱۲۳ می‌توانند از خدمات مشاوره‌ای برخوردار شوند.معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران ادامه داد: «انجمن حمایت از افراد TS یا نارضایتی جنسی نیز در این زمینه فعالیت می‌کند و در تهران به این افراد خدمات ارایه می‌دهد. بهزیستی وظیفه دارد به این افراد کمک کند، حتی تا سقف ۲۵میلیون تومان نیز برای ارایه خدمات درمانی به آنها مساعدت مالی می‌شود، البته مبلغی که این افراد باید برای جراحی و تغییر جنسیت هزینه کنند، چندین برابر این مبلغ است.» معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران افزود: «آمار دقیقی در رابطه با مراجعه‌کنندگان TS وجود ندارد، نمی‌توان تعداد دقیق این افراد را اعلام کرد. بزرگترین معضل بهزیستی در رابطه با افرادی که اختلال جنسی دارند این است که این افراد از طرف خانواده خود درک نمی‌شوند، چراکه درک این افراد نخستین گام درمان آنها است.»