|  صدف عباسی|   دانشجوی کارشناسی‌ارشد مشاوره شغلی|

در دهه‌های گذشته زنان از لحاظ حرفه‌ای به موفقیت‌های چشمگیری دست پیدا کرده‌اند با این حال هنوز فاصله زیادی از لحاظ حقوق و مزایا میان زنان و مردان در محیط کار وجود دارد. «مذاکره کردن» برای کاهش این فاصله و به دست آوردن مزایای بیشتر، یکی از مهارت‌هایی است که به زنان برای بهبود وضع حرفه‌ای‌شان کمک می‌کند. اما عوامل مختلفی به‌عنوان موانع درونی یا بیرونی، زنان را از مطرح کردن تقاضاهای خود باز می‌دارد. مذاکره کردن هم مانند بسیاری از رفتارها، تحت‌تأثیر باورهای فرهنگی قرار دارد. عموماً تقاضای مردان برای ترفیع، موقعیت کاری بهتر، حقوق بالاتر یا گرفتن پروژه‌ای خاص، امری طبیعی و پیشرفت‌گرایانه محسوب می‌شود که از یک مرد انتظار می‌رود، درحالی‌که داشتن چنین درخواست‌هایی از جانب زنان ممکن است به‌عنوان طمع، زیاده‌خواهی و سنگدل بودن برچسب زده شود. اغلب زنان نیز به شکل ناخودآگاه تحت‌تأثیر چنین باورهایی در مورد توانایی‌ها و موقعیت‌های حرفه‌ای خود قرار دارند. براساس مطالعه‌ای که در ‌سال 2016 در وب‌سایت گلسدور (glassdoor) انجام شد، 68‌درصد زنان هنگام پذیرش شغل اخیرشان بدون مذاکره کردن بر سر حقوق، آن را پذیرفته بودند درحالی‌که تنها 52‌درصد مردان چنین کاری انجام داده بودند. این تفاوت نشان می‌دهد زنان همین‌طور انتظارات کمتری نسبت به مردان دارند. بسیاری از زنان تحت‌تأثیر کلیشه‌های درونی شده، به اشتباه منتظر زمانی می‌مانند که تصور می‌کنند کفایت بیشتری برای چنین درخواست‌هایی خواهند داشت و مذاکره کردن برای‌شان استرس‌زا به نظر می‌رسد. این باور زمانی بیشتر جلوه‌گر می‌شود که بدانیم اغلب مردان چنین تصوری ندارند و از پذیرش شرایط جدید استقبال می‌کنند تا توانایی‌های خود را برای انجام آن وظیفه افزایش دهند. این وضع نشان می‌دهد که زنان باید ابتدا قادر باشند به شکل واقع‌بینانه‌ای موقعیت حرفه‌ای متناسب با توانایی‌های خود را ارزیابی کنند تا با استفاده از مهارت‌های مذاکره به مزایای
بیشتری دست یابند.