روز هفتم ماه رمضان بنا به نقل شیخ مفید (قدس سره) ‌سال دهم بعثت، حضرت ابوطالب عم و یار باوفای پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) وفات یافت. همان مرد بزرگواری که در تمام نشیب و فرازهای دوران رسالت و قبل از رسالت برادرزاده عزیزش را یاری کرد و شر قریش را از او بازداشت و قلب نازنین پیامبر (ص) را در تبلیغات و رسالت الهی خوشحال و مسرور کرد و با کلماتی نظیر: «اذهب یابن اخی فقل ما احببت فو الله لا اسلمک لشی ء ابدا» ‌ای پسر برادرم برو و هر چه دوست می‌داری بگو (با مشرکین و قریش) به خدا سوگند تو را در هیچ پیشامدی وانمی‌گذارم، (نوازش می‌نمود) و از او پشتیبانی می‌کرد.