شهروند| هنوز صف‌آرایی یوزهای ایرانی مقابل «شیرهای اطلس» شروع نشده و «جوئیت چاکر» ترکیه‌ای در سوت آغاز بازی ندمیده بود که در بزرگترین پردیس سینمایی خیابان جمهوری، جایی برای سوزن انداختن هم وجود نداشت. عصر جمعه عید فطر در ایران، نزدیک به ۲۰هزار نفر با خرید بلیت‌های ۲۰هزارتومانی، پرده نقره‌ای سینماها را برای تماشای نخستین دیدار ایران در جام‌جهانی انتخاب کردند تا فضای عموما آرام سینماها، پر از جیغ‌وداد و هیجان شود. سالن ۶ پردیس چارسو دقایقی پیش از آغاز بازی پر شد اما اوج هیجان در فضای آزاد طبقات ۴، ۵ و ۶ جریان داشت؛ جایی که هزاران چشم به سه نمایشگر بزرگ خیره شده بود و لحظه‌ای شعارها در حمایت از تیم‌ملی ایران قطع نمی‌شد. دقایق اول بازی است و مراکشی‌ها آمده‌اند تا روند شکست‌ناپذیری خود را ادامه ندهند. فشارها روی خط دفاعی ایران بیشتر و بیشتر می‌شود تا این‌بار شعار همیشگی ورزشگاه‌های ایرانی با تُن و لحنی متفاوت، فضای بازاری در تقاطع خیابان حافظ و جمهوری را پر کند: «ای شیر شیرانه، یا علی مدد...» از زبان دختران و پسران نشسته روی کف زمین نمی‌افتد و حالا هرچه بیشتر از شروع بازی می‌گذرد، تعادل به مستطیل سبز برمی‌گردد. کارگران و فروشنده‌های بازار، برای این‌که در جریان فوتبال قرار بگیرند، روی صندلی می‌ایستند و منتظرند کمی هیجانات کم شود یا بازی به پایان نیمه اول برسد تا فروش خود را آغاز کنند. «سارا» حسابدار یکی از این فروشگاه‌ها و پرسپولیسی دوآتیشه است که امروز دلش با ایران است. او می‌گوید؛ «فعلا همین که می‌شه فوتبال را در این جو و جمع دید، جای شکرش باقیه. نگاه کن چقد باکلاس فوتبال بازی می‌کنیم، این مربی و بازیکنا و تماشاگران رو ببین.» سارا مدام از تبعیض‌آمیزبودن ممنوعیت حضور زنان ایران در ورزشگاه‌های داخل کشور سخن می‌گوید: «قرار بود همین فوتبال توی ورزشگاه آزادی پخش بشه، ولی چی شد؟ الان این‌همه دختر و پسر دارند کنار هم فوتبال می‌بینند، چه اتفاق بدی افتاده؟ بابا این مردم حق‌شون این نیست به خدا.» بازی به دقایق پایانی نیمه اول می‌رسد و ایران صاحب چند موقعیت می‌شود و حالا هیچ‌کس روی زمین بند نیست. سوت پایان نیمه اول در ورزشگاه «کرستوفسکی» با شکلی شبیه به سفینهفضایی که به صدا در‌می‌آید، وقت نفس‌کشیدن در چارسو است و حالا از بالکن این پردیس سینمایی، دود سیگار است که آسمان تهران را
نشانه می‌گیرد. صدای بوق‌چی‌ها و شعارهای ایران ایران، آغاز نیمه دوم را هشدار می‌دهد. هرکسی جایی پیدا می‌کند و دوباره شروع استرس و هیجان. «سیاوش» در کنار دوستانش روی زمین طبقه ششم نشسته، نمایشگر طبقه پایین را نگاه می‌کند. او می‌گوید که ایران بیشتر از هر تیمی الان نیاز به پیروزی دارد: «الان برای ما جای هیچ شادی دسته‌جمعی نیست. یه برجام بود که همه ریختن تو خیابون و خوشحالی ولی الان ترامپ اینجوری کرد. دلار و قیمت‌ها هم که آرامشی برای مردم نذاشتن. ای کاش حداقل این فوتبال نجاتمون بده.» ایران رفته‌رفته خود را در زمین پیدا می‌کند و هرچه زمان می‌گذرد، فرصت‌های بهتری برای گل‌زنی می‌سازد. شعارهای هماهنگ و تشویق ایسلندی، امکان شنیدن حرف‌های سیاوش را از بین می‌برد. دست‌هایی با موبایل که قرار است لحظاتی متفاوت را ثبت کنند، همه جا را پر کرده و بازار سلفی‌گرفتن داغ است. داور چهارم تابلوی ۶دقیقه وقت اضافه را بالا می‌گیرد و تشویق‌ها بیشتر می‌شود. حالا دقیقه 95 است و سامان قدوس با بوسه بر توپ، آماده ارسال می‌شود. چندصدنفر ثانیه‌ای پایشان به زمین می‌خورد و باز از زمین کنده می‌شوند، انگار که تنها این «عزيز بوهدوز» است که نمی‌خواهد هیچ‌گاه از چمن‌های سبزی که نمایشگرهای چارسو نشان می‌دهند، بلند شود. سوت پایان بازی در ورزشگاه سفینهفضایی شهر سن‌پترزبورگ که روزی لنینگراد خوانده می‌شد و فریاد شادی و آغاز رقص دسته‌جمعی در چارسوی بازاری در خیابان جمهوری تهران.
پخش عمومی فوتبال به شرط ورودی!
پخش عمومی بازی ایران و مراکش در جام‌جهانی در بعضی نقاطی که از قبل تعیین شده بود هم سروصدا به پا کرد. یکی از این حاشیه‌ها لغو پخش این مسابقه در ورزشگاه آزادی بود. چند روز پیش بود که مدیر مجموعه آزادی گفت احتمال دارد این مجموعه بازی‌های تیم‌ملی فوتبال ایران در جام‌جهانی روسیه را از طریق نمایشگر 30 در 40 متری در ورزشگاه آزادی پخش کند و بعدش خبر آمد که مجوزهای لازم در این‌باره صادر نشده است. تعدادی از مردم که خبر لغو این برنامه به گوششان نرسیده بود، روز جمعه برای دیدن بازی ایران و مراکش راهی ورزشگاه یکصد‌هزار نفری آزادی شدند اما با در‌های بسته این مجموعه مواجه شده و مجبور به بازگشت به خانه‌هایشان شدند. این هم گفته می‌شود که بعضی سایت‌های فروش بلیت نیز تعدادی بلیت فروخته بودند اما سپس جلوی بلیت‌فروشی گرفته شده است. از طرف دیگر و در حالی که در تعدادی از پارک‌ها و سینماهای تهران و دیگر شهرها این دیدار پخش شد، انتقادهایی هم در این‌باره از راه رسید. نمونه‌اش محمدمهدی تندگویان، معاون ساماندهی امور جوانان وزارت ورزش و جوانان که از گرفتن ورودی از شهروندان برای تماشای فوتبال در فضاهای باز شهری انتقاد کرده و از شورای شهر و شهرداری خواسته که به این مسأله ورود کنند. او گفته که روز جمعه در بعضی از نقاط شهر با دریافت مبلغی به عنوان ورودی، مردم توانسته‌اند این دیدار را تماشا کنند. محمدجواد حق‌شناس، رئیس کمیسیون فرهنگی شورای شهر تهران هم دیروز درباره نمایش عمومی بازی ایران و مراکش نوشت: «شورا و شهردارى تهران مخالفتى با اكران عمومى فوتبال جام جهانى ندارد، بلكه در سينماها و سالن‌هاى خود اين فضا را فراهم كرد.» به گفته او چهار‌هزار نفر از شهروندان در منطقه ٢ تهران در سينمای روباز شهرك (بوستان نهج‌البلاغه) با كمال آرامش و نظم، شادى جمعى را تجربه كردند. اين رويكرد مخالفان جدى در بعضى سازمان‌ها دارد.»