«عشقی که درد عشق وطن بود درد او/او بود مرد عشق که کس نیست مرد او/چون دود شمع کشته که با وی دمی‌ست گرم/بس شعله‌ها که بشکفد از آه سرد او...» این مطلع و ابتدای غزلی است از استاد شهریار در رثای میرزاده عشقی، روزنامه‌نگار و شاعر آزادیخواه دوران مشروطه که 94 سال پیش در چنین روزی سینه‌اش به تیر عوامل شهربانی شکافت و درگذشت. عشقی را از جمله پیشگامان شعر نو شناخته‌اند و از نخستین ادبای معاصر ایران است که به مقوله شعر سپید توجه کرد و پیش از نیما یوشیج، اشعاری به سبک نو سرود. جالب آنکه آثار ابتدایی نیما یوشیج برای نخستین بار در روزنامه «قرن بیستم» به مدیریت میرزاده عشقی چاپ شد.