شهروند| در یک ماه اخیر بیلبوردهای حمایتی از تیم‌ملی فوتبال ایران در سطح شهر تهران توجه همه شهروندان را به خود جلب کرده؛ اتفاقی که برای نخستین‌بار به صورت گسترده انجام شد. در روزهای پایانی جام‌جهانی حالا فدراسیون کشتی در اقدامی تبلیغاتی به این موضوع واکنش نشان داده و همان موضوع تکراری و همیشگی یعنی تبعیض بین فوتبال و سایر رشته‌ها را مطرح کرده است. در بخشی از نامه فدراسیون کشتی به اعضای شورای شهر و شهرداری تهران با اشاره به قهرمانی تاریخی تیم‌های ملی نوجوانان کشتی آزاد و فرنگی در جهان آمده است: «کلید تابلوهای تبلیغاتی شهر در اختیار شماست و می‌دانید که می‌دانیم  از تمامی تابلوهای تبلیغاتی واگذارشده به دیگران  نیز سهمی به عنوان تبلیغات فرهنگی در اختیار شهرداری است. چه اتفاقی باید بیفتد تا با به‌ تصویرکشیدن بزرگی و افتخار واقعی، بزرگ مردانی کوچک، از آنها تجلیل شود؟ البته شاید چون افتخارآفرینی این نوجوانان برومند نمی‌تواند محل نمایش‌های سیاسی باشد، هیچ‌کس به دنبال تبلیغ بزرگی و افتخاری که آنها برای ایران آفریده‌اند، نیست!»  این گلایه‌های نسبتا تند که با کنایه به فوتبالیست‌ها همراه است، نشان می‌دهد که کشتی‌گیران هم انتظار دارند روی بیلبوردهای شهر تهران بروند. با این حال باید به چند نکته دقت کرد. آیا اگر تیم فوتبال نوجوانان هم در سطح جهان افتخارآفرینی می‌کرد، عکس اعضای این تیم در شهر به نمایش درمی‌آمد؟ یا همان سوال همیشگی؛ اصلا فوتبال با سایر رشته‌ها قابل مقایسه هست؟ اگر شهرداری تهران بخواهد نسبت به اتفاقات ورزشی در طول‌ سال واکنش نشان دهد، شاید همواره مدعیانی از رشته‌های مختلف باشند که بگویند چرا عکس ما را در سطح شهر به نمایش نمی‌گذارند! آیا عکسی از وزنه‌برداران بعد از اینکه برای نخستین‌بار در ‌سال 2017 قهرمان جهان شدند، روی بیلبوردهای شهر تهران رفت؟ مشخص است که ماجرای جام‌جهانی فوتبال در تمام دنیا با سایر رویدادها متفاوت است. المپیک و جام‌جهانی جزو رویدادهای تراز اول در ورزش جهان هستند. یادمان هست که دو سال قبل در هنگام برگزاری المپیک 2016 هم اتفاق مشابهی رخ داد و شهرداری تهران برای حمایت از ورزشکاران المپیکی بیلبوردهایی را در سطح شهر به این موضوع اختصاص داد. با این حال ورزش به‌عنوان یک پدیده اجتماعی می‌تواند سهم بیشتری در مسائل شهری داشته باشد و اقدام جالب توجه شهرداری تهران در حمایت از ملی‌پوشان فوتبال نباید زیر سوال برود. شاید اگر رسول خادم هم بتواند تیمش را از رتبه نهمی‌ سال گذشته به قهرمانی در مسابقات جهانی 2018 برساند، مدعی‌بودنش در قبال بیلبوردهای شهری منطقی‌تر به نظر بیاید.