هلیا منشاری| در کتاب کلمات قصار نهج‌البلاغه از سید رضی آمده است: از نظر دین اسلام مال و ثروت‌اندوزی اگر نردبان صعود انسان به کمال باشد، خوب است و اگر موجب دلبستگی انسان به دنیا گردد، ناپسند خواهد بود. پس به نوع برخورد انسان با مال و ثروت و هدف آدمی از ثروت‌اندوزی بستگی دارد. ثروت در جامعه باید وسیله‌ای باشد برای استفاده همگان و پر کردن خلأهای اقتصادی و رسیدگی به نیازهای جامعه و محرومان، علاقه و جمع‌آوری چنین ثروتی نه‌تنها علاقه به دنیا نیست، بلکه علاقه به آخرت نیز است.
اسلام ثروتی را مورد نکوهش قرار می‌دهد که مانع رسیدن انسان به کمال و موجب دلبستگی های دنیوی او می‌شود.
در بحارالانوار جلد ۶۹ صفحه ۶۷ آمده با توجه و تدبر در آیات قرآن می‌توان دریافت که دین اسلام ثروتی را مدح می‌کند که با توجه به آن فساد در زمین گسترش یابد و ارزش‌های انسانی کم شود و زیاده‌خواهی که در قرآن با لفظ «تکاثر» از آن یاد شده، روبه‌افزایش رود که عامل خودبرتربینی و تحقیر دیگران می‌شود.
از جمله کسانی که در متون اسلامی به دلیل ثروت‌اندوزی بسیار مورد مدح قرار گرفته، می‌توان از قارون نام برد. در کتاب نظری به نظام اقتصادی در اسلام شهید مطهری صفحه ۱۷ آمده است که در اسلام تولید ثروت و همچنین جمع‌آوری مال و سرمایه با رعایت موازین شرعی جایز است. داشتن مال و ثروت ناپسند نیست، بلکه دنیاپرستی و اشراف‌گرایی و ترجیح آن بر آخرت شایسته نیست، بلکه باید آن را به عنوان ابزاری برای رسیدن به سعادت اخروی نگاه کرد.