دسترسی به سانچی و خارج‌کردن لاشه یا احیانا اجساد به‌جا مانده از سرنشینان آن یکی دیگر از موضوعات مربوط به این حادثه است. موضوعی که البته بارها از سوی خانواده‌های داغدار این حادثه هم عنوان شد، اما به راستی دسترسی به سانچی آن هم در عمق 120 متری دریا از لحاظ فنی امکان‌پذیر است؟ در صورت شدنی‌بودن این عملیات، چه شرکت‌هایی یا به عبارت بهتر کدام کشورها توانایی فنی چنین کاری را دارند؟ اینها سوالاتی است که شاید کمتر به آنها توجه شده، درحالی که اصل ماجرا برای دسترسی به لاشه سانچی را باید از همین جا جست‌وجو کرد. تا این جای کار بنا بر اعلام مسئولان شرکت ملی نفتکش، عملا دسترسی به سانچی غیرممکن است، چرا که هیچ امکان فنی‌ای برای دسترسی به این عمق وجود ندارد. با وجود این، شرکت ملی نفتکش برای اطمینان بیشتر خانواده‌ها از شرایط قرارگیری لاشه سانچی در عمق دریا، ربات جست‌وجوگر به اعماق دریا اعزام کرد. وظیفه این ربات  پیشرفته به دست آوردن اطلاعاتی از کم و کیف وضع نفتکش، بررسی اجساد باقیمانده احتمالی (در صورت امکان)، میزان آسیب‌دیدگی سازه و ساختمان اصلی نفتکش و همچنین برآورد مقدار آلودگی ایجادشده در محیط اطراف سانحه بود. در ادامه تصاویر به‌دست آمده از این ربات پیشرفته در دو گروه مستقل مورد ارزیابی قرار گرفت. گروه اول که تیم مشاور عملیات غواصی سانچی  بود، پس از تحلیل تصاویر به این نتیجه رسید که امکان هرگونه دسترسی به لاشه سانچی عملا منتفی است. این گروه دلایل متعددی برای غیرممکن بودن این عملیات برشمرد که مهمترین آنها تغییر شکل ساختمان کشتی سانچی بر اثر حرارت بیش از 900 درجه سانتیگراد و فشار آب در زمان غرق‌شدن، مسدودبودن منافذ و راه‌های ورود به نفتکش و مهیا نبودن امکانات فنی در حوزه غواصی و دریایی عنوان شد. همزمان شرکت «اسمیت» معتبرترین شرکت در حوزه غواصی هم پس از بررسی تصاویر ارسالی از موقعیت سانچی، انجام هرگونه عملیات برای دسترسی به سانچی را غیرممکن خواند. این شرکت هم طی نامه مکتوبی به شرکت ملی نفتکش ایران دلایل مختلفی را برای مقدور نبودن این عملیات برشمرد. به گفته مسئولان این شرکت وزن قسمت انتهایی این نفتکش چیزی در حدود 25هزار تن است و درحال حاضر هیچ تجهیزاتی برای بالا کشیدن این وزن در دنیا وجود ندارد.