شاه رمانتیک  | جابر حسین‌زاده|   درست بعد از آنکه 50 درصد از فرزندانِ شاه جهان و ملکه ممتاز محل مردند و وقتی خود ملکه هم در 39 سالگی موقع تولد چهاردهمین فرزندش فوت کرد، شاه‌جهان تصمیم گرفت به پاس این حجم از تولیدِ خالصانه  در هند بنای یادبودی برای زنش بسازد و برای همین 20هزار کارگر، معمار، سنگتراش و فلزکار را از سراسر آسیا اجیر کرد تا به مدت 22 سال بنای تاج‌محل را بسازند که چند قرن بعد توریست‌ها بروند چهارتا عکس یادگاری باهاش بگیرند. از جمله معمارهای مشغول به کار در این پروژه می‌توان به استاد عیسی شیرازیِ نقشه‌نویس اشاره کرد که از بس از زیر کار در رفت و زیر سایه درخت‌ها چرت زد، اعصاب شاه‌جهان خط‌خطی شد و دستور داد توی یکی از پنجره‌ها از استاد به جای نعل‌درگاه استفاده کنند. شاه‌جهان که علاقه به هنر و معماری و قرتی‌بازی را از پدرش اکبرشاه به ارث برده بود، یک‌بار هم که فشار فسفر مغزش رفته بود روی 450 دستور داد برایش تختی پر از جواهر به نام تخت طاووس بسازند که بعدا نادرشاه برود با جنگ و خونریزی بزند توی گوشش و به عنوان غنیمت بیاوردش ایران. اما روحیه لطیف شاه که در بندبند بنای تاج‌محل متجلی است، به فرزندانش منتقل نشد و به محض بیمار شدن شاه، بچه‌ها خانه را گذاشتند روی سرشان و دو سه تایشان زدند همدیگر را کشتند و آن که قوی‌تر بود از بقیه شد شاه و پدر بیمار را هم فرستاد توی یک قلعه تا با آن روحیه حساس هنری حبس بکشد و همان‌جا هم بمیرد.