حسین جمشیدی روزنامه‌نگار

این روزها اگر به بخش ورزشی خبرگزاری‌ها سری بزنید، مدام اخباری مبنی بر لغو اعزام تیم‌های ورزشی به تورنمنت‌های مختلف را مشاهده می‌کنید. دلیلش هم مشخص است! فدراسیون‌ها به خاطر قطع شدن ارز دولتی و بودجه محدودی که دارند، از پس هزینه‌های سرسام آور اعزام‌های خارجی برنمی‌آیند. در وزارت ورزش هم فقط خبر از تلاش‌های وزیر ورزش برای گرفتن سهمیه ارز دولتی به گوش می‌رسد. از فدراسیون کشتی بگیر تا فوتبال و تنیس‌روی‌میز می‌گویند کلا باید قید اعزام‌های خارجی را با این قیمت دلار و بلیت هواپیما بزنند. در این اوضاع بد نیست کمی به عقب برگردیم.
در همین بازی‌های آسیایی که چند روزی است به پایان رسیده،‌ چندین مسئول از وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک، فدراسیون‌ها و حتی ادارات کل ورزش استان‌ها به اندونزی سفر کردند؛ در شرایطی که به جرأت می‌توان گفت اکثر آنها فقط یک توریست بودند و هیچ وظیفه مشخصی در جریان این سفر نداشتند. بازهم کمی عقب‌تر می‌رویم. جام جهانی فوتبال و لشکری از توریست‌ها که با هزینه فدراسیون به روسیه اعزام شدند و فقط تماشاگر بازی‌های ایران بودند. گردشی هم در سرزمین تزارها کردند و خیلی شیک سفر مجانی‌شان را با حذف تیم ملی به پایان رساندند. با یک حساب سرانگشتی می‌توان دریافت که برای اعزام این نفرات به روسیه و سپس اندونزی چقدر هزینه شده؛ هزینه‌ای که هیچ سودی برای ورزش کشور نداشته و نخواهد داشت. اگر هزینه دلاری اعزام این توریست‌ها ذخیره می‌شد، آیا نمی‌شد در چنین شرایط بحرانی به کار ورزش بیاید؟ اینکه برای اعزام یک تیم چند نفره به بازی‌های آسیایی علاوه بر سرمربی و سرپرست، رئیس، دبیر و نایب رئیس فدراسیون راهی اندونزی شدند، چه توجیهی دارد؟ مدیرکل ورزش استان تهران در جاکارتا چه کاری برای پیشرفت ورزش پایتخت از دستش برمی‌آمد که با نشستن روی صندلی‌اش در تهران نمی‌توانست آن اقدامات را انجام دهد؟ بله، این داستان همواره در ورزش ایران وجود داشته اما آیا مدیران ورزشی که شعار اقتصاد مقاومتی را سر می‌دهند، نباید یک بار هم که شده از سفرهای غیرضروری خود کم کنند تا بدین ترتیب خدمت بزرگی به ورزش کرده باشند؟ حتی اگر پای صحبت مسئولان اعزامی به این 2 رویداد بنشینید، خودشان هم اعتراف می‌کنند که بیشتر برای آشنایی با فضای مسابقات اعزام شدند تا انجام وظیفه! ورزش پدیده‌ای است که باید فراتر از مرزها دنبال آن رفت؛ پس برای عقب نماندن در زمینه‌های مختلف فعلا حداقل کار ممکن صرفه‌جویی در هزینه‌هاست تا یک تیم به خاطر تدارکات نامناسب در سراشیبی قرار نگیرد.