حجت‌الاسلام‌والمسلمین طه موسوی مسئول د‌فتر نمایند‌گی ولی‌فقیه در موسسه آموزش عالی هلال
امروزه حتی با گسترش و رشد چشمگیر اطلاعات در فضاهای مجازی و دسترسی آزاد به اخبار هنوز نامه‌نگاری از جایگاه ویژه‌ای در عرصه ارتباطات برخوردار است؛ چرا که وقتی برای ابلاغ پیام یا خواسته‌ای دست به قلم و کاغذ می‌شویم انگار با تمام وجود و در نظر گرفتن همه جوانب و آگاهی از حواشی خواسته یا پیام خویش را مطرح می‌کنیم. هنوز شنیدن خبر ارسال نامه پیامبر به خسرو پرویز هر انسانی را منقلب می‌کند. نامه‌های علی به مالک و سران ممالک‌اسلامی منشأ تحولات عمیقی در عصر خود و پس از آن بود و در تاریخ بشر ثبت و ضبط شدند اما مهمتر از ارسال نامه کیفیت جواب نامه است که جواب‌دادن و ندادن و حتی نوع و کیفیت پاسخ پیام‌های متنوعی دارد. واقعه کربلا هم در تاریخ اسلام یکی از مواردی است که در آن نامه نقش مهمی را ایفا کرده است. بخش‌های بسیاری از اتفاقات دشت کربلا ریشه در نامه‌نگاری‌های کوفیان دارد؛ آنها که توفیق همراهی حضرت علی (ع) را نداشتند و از سویی از ظلم و ستم بنی‌امیه به ستوه آمده بودند. وقتی خبر خروج ابی‌عبدالله از مدینه و رسیدن به مکه را شنیدند خود را برای یک میزبانی مهم آماده کردند و بی‌صبرانه و مشتاقانه برای گسترانیدن ردای امامت به حسین‌بن‌علی(ع) دسته دسته به خانه سران قبایل رفتند و به مفهوم امروزی دیپلماسی نامه‌نگاری را سرلوحه حرکت خود قرار دادند؛ نامه‌هایی که با هنرمندی و مهارت ادبی کم‌نظیری به رشته تحریر درآمد. همه این نامه‌ها به بهترین شکل ممهور شد و گواهان صاحب لحیه آن را به تأیید و امضا رساندند و در آخر به وسیله پیک‌ها ی معتمد طی مدت کوتاهی به دستان مبارک ابی‌عبدالله‌الحسین رسید. حال قضاوت به عهده ما است که سید‌الشهدا(ع) با دیدن سیلی از نامه‌های کوفیان و با مضامین عالی که توسط شیعیان علی(ع) نوشته شده بود، چه پاسخی غیر از استجابت دعوت می‌توانست بدهد. اینجا بود که پسرعمویش مسلم‌بن‌عقیل را برای بررسی اوضاع و صدق مدعای کوفیان از مکه روانه عراق کرد و این دومین امتحان دهه شصت قمری بود که ارسال‌کنندگان نامه از کوفه پس دادند؛ آنان به عهد و نامه خود عمل نکردند و به آن‌چه نوشتند، پایبند نبودند.