تصاویر بسیار شاعرانه جلوه می‌کند؛ فضانوردی که در سفینه شناور است و قطرات آب را که در فضا می‌رقصند به دهان می‌برد. احتمالاً بعدش هم یک آفتاب بالانس می‌زند تا دل زمینی‌ها را حسابی آب کند که چرا اسیر این جاذبه مزخرف هستند و نمی‌توانند چنین سبک‌ بال در فضا معلق بمانند! اما خب این فقط یک سوی ماجراست؛ رفتن به فضا و فضانوردی آن طورها هم که به نظر می‌رسد باحال نبوده و اصولاً قرار نیست همیشه هم خوش بگذرد. در این مطلب قصد داریم تعدادی از اتفاقات عجیب و غریبی که در فضا برای بدن انسان می‌افتد را با شما مرور کنیم تا بدانید فضانوردها آنقدرها هم خوشبخت نیستند!
سردرد‌های بی‌پایان
سردرد‌ فضایی به عنوان یکی از نشانه‌های سندرم انطباق فضایی، دردی است که تعداد زیادی از فضانوردان در اکثر لحظات زندگی در فضا آن را تجربه می‌کنند. البته برخی از مطالعات نشان داده که این سردردها احتمالاً نشانه‌ بیماری‌هایی است که فضانوردها از زمین با خود به همراه دارند.
حالت تهوع همیشگی
یکی از علایم بارز سندرم انطباق فضایی حالت تهوع است. نیمی از فضانوردان در ابتدای سفرشان درگیر این سندرم هستند. آنها همیشه علایم اولیه تهوع را دارند که دلیل اصلی آن سردرگمی در فضا و توهمات بصری است.
عرق‌ ریزان مداوم
جالب است بدانید در فضا بدن به طور مداوم عرق می‌کند! عرق فضانوردها به دلیل نبودن جاذبه نه می‌چکد و نه تبخیر می‌شود و این یعنی آنها به طور مداوم باید بدن خود را با حوله خشک نگه دارند. یکی از مهمترین منابع تأمین آب بدن فضانوردان، آب استحصال شده از عرق بدن آنهاست!
آروغ زدن ممنوع
قضیه ساده است؛ وقتی نیروی جاذبه را حذف کنید، هیچ بادی در دستگاه گوارش با فشار به سمت بالا حرکت نخواهد کرد! این بدان معناست که حتی اگر تلاش هم بکنید، نمی‌توانید آروغ بزنید! در چنین شرایطی نوشیدن مایعات گازدار در فضا یکی از زجرآورترین کارهایی است که فضانوردان می‌توانند انجام دهند!
کوچکتر شدن قلب
در فضا حجم مایعات بدن کاهش پیدا می‌کند که اثر مستقیمی بر روی میزان خون پمپاژ شده توسط قلب دارد. با پایین آمدن حجم خون، قلب خون کمتری پمپاژ خواهد کرد و این عضلات قلب را ضعیف‌ و کوچک‌ می‌کند. این نقص پس از بازگشت به زمین مشکلات زیادی برای فرد به وجود می‌آورد.
کاهش تراکم استخوان‌ها
در فضا تراکم توده استخوانی کاهش پیدا می‌کند، آن‌قدر که وقتی فضانوردها به زمین باز‌می‌گردند، تا چند وقت قادر به راه رفتن به طور عادی نیستند. یک فضانورد در طول یک سفر یک ساله بین ۱۲ تا ۲۴ درصد تراکم استخوان خود را از دست می‌دهد.
افزایش یافتن قد
در فضا جاذبه وجود ندارد و در چنین شرایطی قد انسان حدود ۳درصد افزایش می‌یابد. یعنی اگر شما یک انسان 160 سانتی‌متری هستید، در سفر فضایی ارتفاعی حدود 165 سانتی‌متر را تجربه خواهید کرد و قاعدتاً هنگام بازگشت به زمین، باز هم یک انسان 160 سانتی‌متری خواهید بود!