اسماعیل رمضانی روزنامه‌نگار
1- فکر می‌کنید بالاترین نسبت دکتر به بیمار در سطح جهان متعلق به کدام کشور است؟ پایین ترین نرخ مرگ و میر نوزادان چه؟ در کدام کشور دنیا مراقبت های بهداشتی به عنوان یک حق شهروندی پذیرفته شده؟ همان کشوری که یکی از مجلات معتبر دنیا در باره آن گفته است: اگر دستاوردهایش بتواند در طیف گسترده‌ای از کشورهای کم‌درآمد و متوسط رواج پیدا کند، سلامت جمعیت جهان دگرگون می‌شود. این کشور در اروپا، آمریکای شمالی یا شرق دور قرار ندارد. من از کوبا حرف می‌زنم، جزیره ای یازده میلیون نفری درست بیخ گوش ایالات متحده با 50 سال سابقه انقلاب، تحریم و محاصره.
چنین چیزی چطور ممکن است؟ فیدل کاسترو، رهبر فقید و انقلابی کوبایی ها روی دو سیستم در کشورش حساس بود؛ آموزش و درمان. اعتقاد داشت اگر سیستم آموزش کشور نتواند ارزش های انقلابی‌اش را به درستی به نسل جدید منتقل کند در جوار کشور دشمن باید فاتحه مملکتش را بخواند. این قابل فهم است، اما سیستم پیشرفته درمانی چرا مدنظر و اولویت اصلی او در کشورش بود؟ این نقل قول مستقیمی است که به یکی از روسای مجلس کشور ما در یک جلسه خصوصی گفته است: « اگر مردم کشور من نان نداشته باشند که بخورند، باز هم پای حرف های من می ایستند. مردم کشور من اگر لباس برای پوشیدن نداشته باشند باز هم می توانم روی حمایت آنها حساب کنم. در طول چند دهه زندگی به این نتیجه رسیده ام که در هر شرایطی می شود حتی بیخ گوش دشمن مقاومت کرد و از مردم کشورم بخواهم که با من همراه باشند اما پدر و مادری که برای درمان بچه مریض و بیمارش ناتوان شده باشد، اگر نیازش از سوی من تامین نشود، تحت هیچ شرایطی پای ارزش‌ها و آرمان‌های من نخواهد ایستاد.»
2- ویدیوهای پدر آن کودک سرطانی این روزها نقل محافل است. برنامه چندروز گذشته فرمول یک هم با حضور او و پسرش تکان‌دهنده بود. سرطان داشتن درد بزرگی است اما بزرگ‌تر از آن پدری کردن برای کودکی است که سرطان دارد. مطمئنا در بحبوحه قیمت دلار و تصویب FATF و گرانی بازار و دادگاه لاهه؛ تاریخ حرف‌ها، نگاه‌ها و اشک‌های او را نیز فراموش نخواهد کرد. اکنون با این احوالات خودتان قضاوت کنید اولویت اول کشور در شرایط کنونی چیست؟ قطعا آن کسی که رب گوجه فرنگی اش چند هزار ریال گران تر شده، نهایتا قوت روزانه اش دچار مشکل بیشتری می شود ولی آنکه درد بیماری دارد و نوش دارویی برای درمانش نیست، کمر خم می کند حتی اگر رستم دستان باشد.
3- جناب آقای ولایتی عزیز! خوب گفته‌اید. ما مردم ایران پایش که بیفتد برای مقاومت در برابر زورگویی هر کاری می کنیم. حاضریم نان خشک بخوریم و لنگ به کمر ببندیم و روی زمین سفت بخوابیم اما شما که درد اطفال را به خوبی می‌فهمید، لطفا به ما تضمین بدهید که بغضِ هیچ مادر و کمر هیچ پدری برای درمان و تامین داروی فرزند بیمارش نشکند. و مباد که به قول شیخ اجل، «تا تریاق از عراق آورده باشند، مارگزیده مرده باشد.»