فاطمه رجبی روزنامه‌نگار

بچه‌ای مبتلا به سرطان بوده، آنقدر درد کشیده که حتما برای کودکی به سن او خیلی زیاد بوده است، با جسم نحیفش سرطان را پشت سر گذاشته، حالا اسمش وارد فهرست قهرمان‌هایی شده که توانسته‌اند غول سرطان را شکست بدهند. بعد از همه اینها ناگهان اتفاقی برایش می‌افتد که احتمالا دردش کمتر از سرطان نیست. ما نمی‌دانیم این روزها چه اتفاقی در مدرسه و کوچه و خیابان برای علی ولی خانی می‌افتد. پسری که همراه پدرش به تلویزیون می‌آید تا به عنوان قربانی سرطان، فقر، بی‌تدبیری مسئولان، هیجان زدگی مردم، بی‌انصافی همسایه و... معرفی شود و حالا که ماجرا بیخ پیدا کرده و همه پدرش را به دروغ گویی متهم می‌کنند هیچ کس از خودش نمی‌پرسد که چه بلایی سر آن بچه می‌آید؟ اصلا به فرض هم که ماجرای او و پدرش اینقدر پیچیده نمی‌شد و سازمان‌های مختلف برای ارایه سند و اثبات دروغ گویی پدر او با هم مسابقه نمی‌دادند، باز هم باید پرسید که ما چقدر حق داریم، کسی را که زیر سن قانونی و تصمیم‌گیری است برای گرفتن اشک و تاثیرگذاری به رسانه‌مان بیاوریم و جلوی همه کاری کنیم که بچه به گریه بیفتد و به آغوش پدرش پناه ببرد؟ وقتی پدر یک کودک تصمیم می‌گیرد دست پسرش را بگیرد و به تلویزیون بیاورد و به عنوان کسی که سرطان داشته یا دارد معرفی کند، آیا صاحب رسانه مجاز است که تصویر او را نشان بدهد؟ آیا صاحب رسانه مطمئن است که وقتی این بچه بزرگ شد دلش می‌خواهد که دیگران از سرگذشتش خبر داشته باشند؟ آیا دلش می‌خواهد که دیگران بدانند او همان پسری است که روزی مریض بوده و پدرش از نداری مجبور به فروش کلیه‌اش شده؟ حالا که اصلا ماجرا ابعاد دیگری هم پیدا کرده کسی از رسانه ملی مسئولیت ترمیم روان این بچه را بر عهده می‌گیرد؟ بچه‌ای که علاوه بر افشای بیماری‌اش، حالا به داشتن پدری دروغ‌گو و سوءاستفاده‌گر هم متهم شده و معلوم نیست در جهان کودکانه‌اش چطور با این انگ کنار می‌آید. آیا نباید رسانه‌ها و نهادهای ناظر بر آنها یک پروتکلی برای انتشار تصویر کودکان تصویب و اجرا کنند؟
خیلی از ما وقتی ترکیب حقوق کودک به گوشمان می‌خورد سریع یاد صورت‌های کبود از کتک، محرومیت از تحصیل و... می‌افتیم اما اینها تنها حقوقی نیستند که از بچه‌ها دریغ می‌شوند. زیرپا گذاشتن حریم خصوصی بچه‌ها و استفاده رسانه‌ای و تبلیغاتی کردن از آنها بدون اینکه مطمئن باشیم در آینده از این کار راضی خواهند بود یا نه، یکی از ظلم‌هایی است که هر روز در ابعاد بزرگ و کوچک در حق بچه‌ها می‌شود. از مادرهایی گرفته که عکس‌های بچه‌شان را در همه حالات در اختیار فالورها می‌گذارند تا اصحاب رسانه‌ای که اصلا به حقوق بچه‌ای که جلوی دوربین نشانده‌اند فکر نمی‌کنند.