اتفاقي كه در تاكستان رخ داد و طي آن يك جوان 17 ساله با يك سرنگ و پوشيدن كاور هلال‌احمر وارد مدرسه‌اي دخترانه مي‌شود و اقدام به خون‌گيري از 63 دانش‌آموز دختر مي‌كند، زنگ خطري جدي است كه بايد مورد توجه قرار گیرد و مقررات دقيق‌تري از سوي آموزش و پرورش تدوين و براي اينگونه امور ابلاغ شود. اين رويداد داراي چند وجه است كه بايد هركدام را جداگانه تحليل
كرد.
اولين مورد، جوان متخلف و انگيزه‌هاي او است. او يا هر كس ديگري مي‌تواند با اهداف و انگيزه‌هاي گوناگوني دست به چنين اقدامي بزند. اينگونه افراد در جامعه به هر دليلي وجود دارند و دست به اقداماتي نيز مي‌زنند، ولي مشكل اينجاست كه اگر انگيزه او خيلي خطرناك نبوده و چنانچه گفته مي‌شود زمينه عاشقانه به يكي از دانش‌آموزان داشته است، در اين صورت چرا آموزش كافي نديده كه براي اين موارد تخلف نيز نبايد از روش‌هاي خطرناكي كه حقوق مجموعه‌اي از شهروندان را تهديد مي‌كند، استفاده کند. معمولا برخی افراد با این انگیزه‌ها مرتکب تخلفات کوچک می‌شوند که می‌تواند نادیده انگاشته شود ولی این کار بسیار خطرناکی است که می‌تواند به شیوع بیماری و سایر خطرات منجر شود که مورد نظر او
نبوده است.
وجه دوم ماجرا كه مهمتر است، اجازه دادن مديران مدرسه به اين فعاليت است که آن هم از سوي يك جوان 17 ساله و بدون هماهنگي قبلي و نيز از همه بدتر اينكه با سرنگ مشترک انجام شده كه به عنوان يك رفتار صد درصد غير بهداشتي و خطرناك شناخته مي‌شود. حتي اگر مقامات بهداشتي شهر هم دستور مستقيم به انجام اين كار را مي‌دادند، مديريت مدرسه نبايد اجازه آن را مي‌داد. كساني كه با آموزش و پرورش آشنا هستند مي‌دانند كه آنان چقدر در دسترسي به دانش‌آموزان براي انجام پژوهش از طريق گفت‌وگو و پرسشنامه حساس و سخت‌گير هستند، حال چگونه و به اين راحتي اجازه چنين اقدام مهمي را داده‌اند؟ قطعاً بايد پاسخگو باشند.
وجه ديگر ماجرا، دانش‌آموزان هستند. البته آنان به نحوي در برابر مدرسه و مديريت آن منفعل تربيت مي‌شوند. ولي طبق روال معمول هيچ كار غير آموزشي با آنان نمي‌توان انجام داد، پيش از آنكه رضايت اولياي آنان گرفته شده باشد. حتي اقدامات مربوط به بهداشت و درمان بايد با توافق اولياي دانش‌آموزان باشد. به علاوه منفعل و ترسو بار آوردن دانش‌آموزان به نحوي كه جرأت مخالفت در برابر دستورات مدیریت مدرسه را نداشته باشند، به همين نتيجه منجر مي‌شود كه با سرنگ مشترك از همه آنها خون گرفته شود و هيچ‌كدام نيز اعتراضي
جدي نكنند.
وجه چهارم نيز اولياي دانش‌آموزان است كه به درستي اعتراض كرده‌اند. اگر خداي نكرده خواسته يا ناخواسته انتقال بيماري صورت گيرد، چه كسي پاسخگو خواهد بود؟ به ويژه بيماري‌هاي خطرناك. ولي اوليا نيز بايد آموزش‌هاي لازم را به فرزندان خود بدهند كه جرأت و قدرت «نه» گفتن در امور اساسي و جدي را حتي نزد مديران مدرسه داشته باشند.
و بالاخره وجه پنجم نيز وظيفه ما و همه رسانه‌ها است كه اين اتفاق را چنانچه شايسته و به نفع جامعه است برجسته كنيم و ابعاد حقوقي، مديريتي و تربيتي آن را بشكافيم تا از اين پس فرزندان ما با چنين اتفاقاتي مواجه نشوند.