افتتاح خط تولید جنگنده بومی «کوثر» یکی از اخبار مهم روزهای گذشته بود که عزم ایران برای تولید جنگ‌افزارهای نظامی پیشرفته را به نمایش گذاشت. ساخت جنگنده که جزو تکنولوژی‌های ‌تک به شمار می‌رود، عملی معمول در همه کشورهای دنیا نیست، چه آنکه همگان توان علمی این کار را ندارند و به دلیل گران و زمانبر بودن بخش تحقیق و پژوهش، اکثرا ترجیح می‌دهند جنگنده آماده بخرند. از اینجا به بعد اما یقه خریدار در چنگ فروشنده یعنی آمریکا، روسیه، فرانسه و انگلستان قرار می‌گیرد و اینکه کدام جنس به چه تعداد و با چه توانایی به شما فروخته شود، بسته به میزان نزدیکی منافع‌ فروشنده با خریدار است. درست به همین دلیل در چنین بازاری کشوری مثل ایران که منافع خود را با منویات قدرت‌های جهانی تنظیم نمی‌کند، سرش بی‌کلاه مانده و طبیعتا خود باید دست به کار شود.
کوثر جدیدترین جنگنده ساخت ایران را باید ادامه منطقی تولید هواپیماهای رزمی بومی چون آذرخش و صاعقه به شمار آورد که آنها نیز با الگو قرار دادن یکی از موفق‌ترین هواپیماهای موجود در نیروی هوایی ارتش ایران یعنی F-5 موسوم به «تایگر» ساخته شدند. نخستین سری از جنگنده‌های تایگر که کمپانی نورثروب سال 1962 از آن رونمایی کرد، سال 1964 (1343 خورشیدی) به نیروی هوایی کشورمان پیوستند و تا سال 1355 ایران صاحب 140 فروند از این جنگنده پیشرفته شد. F-5 با اینکه یک جنگنده‌ نسل سومی است، اما هنوز در نیروی هوایی بسیاری از کشورهای جهان عملیاتی بوده و حتی در خود کشور سازنده نیز به عنوان یک هواپیماهای آموزشی برای تربیت خلبان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. اینک جنگنده کوثر با شعاع پروازی 1000 کیلومتر، سقف پرواز 45 هزار پا (14 کیلومتر) و سرعتی معادل 5/1 ماخ (1600 کیلومتر)، همچنین سامانه‌ اویونیک و کنترل آتش منطبق با جنگنده‌های نسل ۴، یک قدم جلوتر از «تایگر» قرار دارد و می‌تواند تا سال‌ها همچون عقابی تیز پرواز از آسمان ایران دفاع کند.