هلیامنشاری| حدود ۵‌سال پایانی از ۲۰‌سال امامت امام رضا علیه‌السلام   همزمان با دوران خلافت مامون بود.  یکی از رویدادهای مهم آن دوران تقاضای مامون از امام رضا (ع)، در سال ۲۰۱ قمری، برای اقامه نماز عید فطر‌ بود. هنگامی که عید فطر فرا رسید، مامون از امام رضا علیه‌السلام خواست تا نماز عید را به پا دارد. آن حضرت پاسخ داد  که براساس شرط‌های مطرح شده در ولایتعهدی ایشان را از خواندن نماز عید معاف دارد، اما مامون به بهانه این‌که می‌خواهد مردم برتری امام رضا(ع) را دریابند و به ولایتعهدی آن حضرت اطمینان پیدا کنند، بر این کار اصرار ‌ورزید. تا آن‌که امام رضا(ع) پذیرفت که نماز را به پا دارد، اما به شرط آن‌که به روش رسول خدا (ص) و حضرت علی علیه‌السلام رفتار کند و مامون نیز این شرط را پذیرفت.  امام رضا علیه‌السلام پس از به جا آوردن آداب نماز عید مثل روش پیامبر(ص) با پای برهنه و تکبیر گویان به طرف مصلی حرکت کرد. شکل ظاهری امام  و اطرافیانش و چگونگی حرکت و تکبیر آن حضرت غوغایی در خراسان به پا کرد و تحولی حتی در بین حاضران، درباریان و لشکریان مامون به وجود آورد که آنها نیز به جمعیت پیوستند و به طرف مصلی حرکت کردند. این‌جا بود که وزیر مامون فضل بن سهل به او اطلاع داد که اگر امام رضا علیه‌السلام به همین شکل به مصلی برود مردم شیفته او خواهند شد و ما بر جان خود ترسناکیم مگر آن‌که او را برگردانیم. از این رو مامون کسی را فرستاد و به بهانه آن‌که نمی‌خواهد امام رضا علیه‌السلام را به زحمت بیندازد، از ایشان خواست تا از مصلی بازگردد و شخص دیگری بنابر رسم معمول نماز عید را برپا دارد، امام رضا علیه‌السلام نیز کفش خود را پوشید و سوار بر مرکب شده و بازگشتند، اما نماز عید در آن روز با نظم برگزار نشد. به گفته کتاب الکافی، مامون از این نقشه خود نیز به هدفش که تضعیف موقعیت امام رضا علیه‌السلام و دخالت دادن آن حضرت در امور حکومتی بود نرسید، زیرا در آن زمان برپا داشتن نماز عید از امور حکومتی به حساب می‌آمد و این حادثه نیز به نفع امام رضا علیه‌السلام پایان یافت.