در طول جنگ جهانی دوم جنایت‌ها و اعمال ضدبشری بی‌شماری توسط هر دو سوی درگیر به ثبت رسید و هر یک از طرفین در همان زمان یا بعد از پایان جنگ با دستاویز قرار دادن بهانه «شرایط حساس جنگی»، به توجیه عملکرد خود پرداختند. عبارت «تاریخ را فاتحان می‌نویسند» در پایان جنگ بین‌الملل دوم نیز معنا یافت و هر جنایتی که آلمان، ایتالیا، ژاپن و کلا دولت‌های محور به آن دست زده بودند، با آب و تاب فراوان و همه جزییات مورد توجه قرار گرفت و اگر نگوییم مبالغه شد، در بیان آن کوتاهی نیز صورت نپذیرفت. اما این میان اعمال ضد انسانی دولت‌های پیروز در جنگ به شکل سیستماتیک تخفیف داده شد و همه از دولتمردان گرفته تا رسانه‌ها در نادیده گرفتن آن همت گماشتند.
شب جنگل کاتین
آدولف هیتلر پس از رسیدن به مقام صدراعظمی و در مقام عمل به شعارهای پر طمطراق خود مبنی بر بازگرداندن عظمت آلمان، در نخستین قدم با حمله به کشور جدیدالتأسیس لهستان، آن بخش از خاک آلمان را که در پی معاهده ورسای از این کشور جدا و ضمیمه لهستان شده بود بازپس گرفت. این حمله، اعلام جنگ همزمان انگلستان و فرانسه به آلمان را در پی داشت که به نوعی آغاز رسمی جنگ جهانی دوم بود. اما این میان چیزی که همواره فراموش شده این است که همزمان با حمله آلمان به لهستان، ارتش اتحاد جماهیر شوروی نیز به دستور ژوزف استالین از شرق وارد لهستان شده و نصف دیگر این کشور را به تصرف خود درآورد. روس‌ها پس از تصرف لهستان در واقعه‌ای که به «کشتار کاتین» مشهور شد، بیش از 25هزار لهستانی را که اکثرا درجه‌داران ارتش و نیروهای انتظامی بودند در جنگل کاتین تیرباران کردند. ماشین تبلیغاتی متفقین تنها به دلیل این‌که شوروی در جنگ با آلمان متحد آنان بود، اجازه نداد این جنایت استالین و ارتش سرخ رسانه‌ای شود. پس از پایان جنگ نیز روس‌ها تمایل داشتند این کشتار را به گردن آلمانی‌ها بیندازند، اما خود لهستانی‌ها بهتر از همه می‌دانستند که چه کسانی این معامله را با آنها کردند.
سلاخ‌خانه درسدن
جنگ جهانی دوم آخرین ماه‌های خود را پشت سر می‌گذاشت و دیگر تقریبا همه می‌دانستند که کار نازی‌ها تمام است. ارتش آلمان در همه جبهه‌ها مشغول عقب‌نشینی بود و حلقه محاصره هر روز تنگ‌تر از دیروز می‌شد. این میان اما 1250 بمب‌افکن انگلیسی و آمریکایی در فوریه 1945 میلادی یعنی 2 ماه پیش از پایان جنگ، بیش از 4هزار تن بمب آتش‌زا بر سر شهر درسدن ریختند و این شهر تاریخی را به‌طور کامل ویران کردند. گزارش‌های رسمی از کشته شدن 40هزار نفر از ساکنان درسدن حکایت دارند، اما کورت ونه‌گات نویسنده آمریکایی که در زمان بمباران درسدن در این شهر زندانی بود و بعدها در کتاب «سلاخ‌خانه شماره پنج» به ذکر این واقعه پرداخت، آمار درست کشته‌ها را 134هزار نفر عنوان میکند. در جنگ جهانی دوم شهرهای بسیاری بمباران شدند، اما نکته بمباران درسدن در بی‌مورد بودن آن بود. این بمباران انتقادهای شدیدی را حتی در بین متفقین برانگیخت و بعدها هیچ‌کس به‌طور رسمی مسئولیت انجام آن را برعهده نگرفت.