درگیریهای چند روز اخیر در نوار غزه که به دلیل نقض یکجانبه آتشبس از سوی اسراییل با انجام عملیات در عمق خاک غزه شروع شد، مجددا واقعیت آسیبپذیری امنیت سرزمینهای اشغالی از توان موشکی مقاومت را به نمایش گذاشت. واقعیتی که طی سالهای اخیر موجب کاهش تمایل یهودیان ثروتمند اروپایی و آمریکایی برای مهاجرت به سرزمینهای اشغالی، باوجود مانورهای تبلیغاتی رسانههای اسراییلی مبنیبر قدرت ارتش این رژیم شده است. بر این اساس طی یک دهه اخیر مقامات سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی با سرمایهگذاری هنگفت و با امدادگیری از حداکثر توان تکنولوژی نظامی غرب بهویژه ایالات متحده برای مقابله با توان موشکی مقاومت، تقویت سیستم دفاع موشکی را در دستور کار قرار داده است. «اویخای ادرعی» سخنگوی ارتش اسرییل، دوشنبه شب اعتراف کرد: «امروز 200 راکت از نوار غزه به اسراییل شلیک شده است.» این درحالی است که مقامهای صهیونیست با اذعان به ناکارآمدی گنبد آهنین اعلام کردند که این سامانه تنها موفق به رهگیری 60فروند از مجموع 200 راکت شده است، یعنی تنها 30 درصد! برخی رسانههای عربی گزارش دادند که این تعداد راکت تنها در ظرف 40 دقیقه از نوار غزه به سرزمینهای اشغالی شلیک شده است. اعتراف به ناکارآمدی این سامانه دفاعی درحالی است که رژیم تلآویو همواره مدعی بود که گنبد آهنین قادر است تمامی اجسام پرنده را در آسمان رهگیری و نابود کند. گنبد آهنی نوعی پدافند هوایی متحرک است که در سامانههای دفاعی پیشرفته رافائل و صنایع هوافضای اسراییل طراحی شده است. این سامانه که به صورت شبانهروزی و در هر شرایط آبوهوایی فعالیت میکند، قادر است راکتها و گلولههای خمپاره و توپ را در فاصله ۴ تا ۷۰ کیلومتر هدف قرار دهد. سیستم گنبد آهنی از یک رادار چندمنظوره، یک مرکز مدیریت و فرمان و یک یا چند واحد پرتاب موشک (هر یک با ۲۰ پرتابگر شلیک موشک تامیر) تشکیل میشود. رادار این سیستم قادر است محل اصابت راکت دشمن را پیشبینی کرده و به منظور صرفهجویی در هزینه، راکتهایی را که محل برخورد آنها در مناطق خالی از سکنه است، نادیده بگیرد. هزینه هر موشک رهگیر حدود ۵۰هزار دلار است و معمولا دو موشک به سوی راکتی که قرار است شکار شود، شلیک میشود. طراحی گنبد آهنی از سال۲۰۰۷ در شرکت رافائل آغاز شد. این سیستم در مارس ۲۰۱۱ به ارتش اسراییل پیوست و در ۷ آوریل ۲۰۱۱ برای نخستینبار یک راکت گراد، را که از غزه به سوی سرزمینهای اشغالی شلیک شده بود، رهگیری و منهدم کرد.
با این حال، مقامات اسراییلی اعلام کردهاند که گنبد آهنین قادر به حفاظت کامل از کشور در صورت راکتباران شدید و مستمر دشمن نیست، همچنین قدرت رهگیری گلولههای دارای برد بسیار کوتاه را (به دلیل زمان کوتاه پرواز آنها) ندارد. نخستین شکست عملی ارتش اسراییل در جنگ 33روزه با حزبالله رقم خورد، نه فقط به خاطر اینکه مرزی در این جنگ جابهجا نشد یا سرزمینی به تصرف نیروهای صهیونیست درنیامد، بلکه بیشتر به دلیل اینکه سرزمینهایی که مورد حمله راکتی و موشکی حزبالله قرار گرفته بود، از شدت ترس مردم و تخلیه سکنه از شهر، به سرزمین ارواح شبیه شده بود. حزبالله لبنان در جنگ 33 روزه در سال ۲۰۰۶ حدود ۴هزار راکت توپخانهای که بیشتر آنها از انواع کوتاهبرد کاتیوشا بود را به سوی شمال سرزمینهای اشغالی شلیک کرد. این حملات جان ۴۴ غیرنظامی اسراییل را گرفت و ۲۵هزار نفر را وادار به ترک خانه و کاشانه خود کرد. از سوی دیگر جنوب سرزمینهای اشغالی نیز از سوی نوار غزه مورد حملات مداوم راکتی و خمپارهای، از سوی گروههای مبارز فلسطینی بهخصوص حماس قرار گرفتهاست. بین سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸ بیش از ۴هزار راکت و ۴هزار خمپاره به سوی مراکز جمعیتی جنوب اسراییل شلیک شده است. آمریکا از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ نزدیک به ۹۰۰میلیون دلار برای تولید این سیستم به اسراییل کمک مالی کرده است. حالا با وجود آسیبپذیری گنبد آهنین و اذعان مقامات اسراییلی به ناکارآمدی آن و هزینههای هنگفتی که برای آن صورت گرفته، مقامات و مردم اسراییل، بیش از هر زمان دیگری نگران امنیت خود هستند.