چگونه نام «رئیس موسسه حکمت و فلسفه ایران» از کانال‌های خبری و توییت‌های پر طعنه سر در‌آورد؟ آیا یک مناظره داغ با صادق زیباکلام درباره سعادت دنیوی و اخروی و زندگی ماتریالیستی انسان بهانه این ماجرا بود یا حضور در برنامه زاویه شبکه چهار و بحث درباره «آسیب‌شناسی جریان روشنفکری در ایران» نام «حجت‌الاسلام عبدالحسین خسروپناه» را سر زبان‌ها انداخت؟ شاید ماجرا برمی‌گردد به یادداشت‌هایی که امیر صائمی، سيدنصرالله موسويان، کسری پناهی، امیرحسین خداپرست و... در نقد جایگاه علمی خسروپناه در روزنامه شرق و توییتر نوشتند و کلی حاشیه دنباله‌دار علمی، فلسفی و جدل مجازی ایجاد کرد. اما جواب همه این سوال‌ها منفی است. پای هیچ تضارب آرا و نظراتی در میان نیست. انتشار نامه‌ای در سربرگ موسسه حکمت و فلسفه ایران با امضای خسروپناه او را چهره روز کرد.
او در نامه‌ای که ظاهرا مربوط به دو ماه پیش است، به مدیرکل آموزشوپرورش استان قم سفارش انتقال همشیره‌اش را کرد و خواست پست مدیریتی برای فروغ خسروپناه کنار گذاشته شود. آن هم از جایگاه موسسه‌ای که به نوعی زیر نظر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری است و سال پیش حدود ۱۱.۶میلیارد تومان بودجه از بیت‌المال گرفته و حالا سربرگش برای این نوع سفارش‌ها هزینه می‌شود. هنوز مدتی از انتشار این نامه عجیب و نقدهایش نگذشته بود که توصیه‌نامه دیگری در فضای مجازی دست به دست شد که استاد این‌بار در شهریور نامه‌ای زده به رئیس مرکز جذب اعضای هیأت علمی وزارتخانه و نوشته: «با توجه به موارد یاد شده خواهشمند است با نظر مساعد نسبت به رأی ایشان تجدیدنظر فرمایید و اصرار موسسه بر جذب وی را بی‌پاسخ نگذارید.»
در واکنش به این ماجرا مرتضی نظری (رئیس مرکز اطلاع‌رسانی و روابط عمومی وزارت آموزشوپرورش) به مدیرکل استان قم نوشت:«لطفا اگر نامه منتشره استاد خسروپناه صحت دارد، بفرمایید مانند سایرین از طریق روال قانونی مسیر انتقال را طی کنند تا حق معلمانی که برادر و عمه و خاله‌ای در قدرت ندارند، ضایع نشود.» خسروپناه که خود در توییتر فعال است و بیش از ۳هزار دنبال‌کننده هم دارد، در پاسخ به یکی از مخاطبانش نوشت: «دوستان می‌گویند چرا در مقابل تخریب معاندان در فضای مجازی از خود دفاع نمی‌کنی، گفتم: استاد عرفانم فرمود: ذرهم فی خوضهم یلعبون» جمله آخر نوشته شده، استفاده‌ای است از آیه ۹۱ سوره انعام با این ترجمه: «سپس آنها را بگذار تا به بازیچه خود فرو روند.»
خسروپناه برابر این پرسش و سوال‌های پرشمار کاربران توییتر سکوت کرد: «اخوی، مدام از نگارنده در باب صحت نامه منسوب به شما می‌پرسند، اگر صحت ندارد که تکذیب کنید تا گوشت برادر مسلمان نجویده باشیم و بار گناهان‌مان بیشتر نشود. اگر هم که درست است، از فرمایش استاد عرفان‌تان مهمتر سخن حق تعالی است که«ومن يعمل مثقالَ ذره شراً یره!» اما در توییتی جداگانه نوشت: «تا می‌توانید فحش و ناسزا و دروغ بگویید. نامه‌های سرقت شده را تفسیر به رأی کنید. جویای حقیقت از پاسخ‌های دوستان، حق را می‌یابند و اما معرکه‌گیران سیاسی را به داوری الهی وا می‌گذارم.» و باز هم پاسخ نداد که این نامه‌ها سرقت شده‌اند یا به کل جعلی‌اند و نباید به آنها استناد کرد.
خسروپناه کیست؟
عبدالحسين خسروپناه ۵۲ ساله و اهل دزفول است. مهمترین دغدغه‌های فکری و فلسفی و فقهی‌اش را در دو حوزه جریان شناسی فکری ایران و جهان اسلام و اسلامی‌سازی علوم انسانی و به تبع آن، نظام‌سازی فقه اسلامی می‌داند و تاکنون ۴۵ کتاب نوشته و ۶ کتاب هم آماده انتشار دارد. تقدیرنامه‌هایی از مجمع دانشجویان و طلاب ممتاز بسیجی شاهد و ایثارگر، دومین کنگره بین‌المللی امام خمینی(ره) و فرهنگ عاشورا دارد و بعد از تجربه معاونت آموزشی حوزه علمیه دزفول، مسئول اداره پژوهشي معاونت پژوهشی نهاد رهبری در دانشگاه‌ها، مديریت نقد و پژوهش كانون انديشه جوان، قائم‌مقامی مركز مطالعات و پژوهش‌هاي فرهنگي حوزه علمیه قم، معاونت پژوهشكده حكمت و دين پژوهي، مديریت گروه فلسفه پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، ریاست کمیسیون تخصصی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، رئیس موسسه حکمت و فلسفه ایران و دبیر و نایب‌رئیس هیأت حمایت از کرسی‌های نظریه‌پردازی، نقد و مناظره و همین‌طور عضو شورای‌عالی انقلاب فرهنگی است. به گفته سایتش، رتبه علمی خسروپناه اجتهاد و استاد تمام است.