«روایت است که ابوریحان در بستر مرگ، به یاد مسأله‌ای افتاد و آن را از علی‌بن عیسی که به دیدن او آمده بود، پرسید. شیخ گفت: ای حکیم بزرگوار اکنون چه جای این سوال است؟ ابوریحان پاسخ داد: کدام‌یک از این دو امر بهتر است؟ بدانم و بمیرم یا ندانم و نادان درگذرم؟» این حکایتی است که در یکی از کتاب‌های دوره دبستان برای نخستین بار دانش‌آموزان را با نام یکی از بلندآوازه‌ترین دانشمندان تاریخ ایران جهان اسلام آشنا می‌کند. ابوریحان محمدبن‌احمد بیرونی، دانشمند، ریاضیدان، ستاره‌شناس، تقویم‌شناس، انسان‌شناس، هندشناس، تاریخ‌نگار، گاه‌نگار و طبیعیدان برجسته ایرانی که در طول تاریخ علم و ادب ایران و جهان صفت تام و تمام «همه‌چیزدان» را به خود اختصاص داده است. بیرونی زبان‌های خوارزمی، فارسی، عربی و سانسکریت را می‌دانست و زبان‌های یونانی، عبری و سُریانی را می‌شناخت. او یکی از کسانی بود که برای نخستین بار شعاع زمین را محاسبه کرد. به خاطر خدمات او به علم ستاره‌شناسی یکی از دهانه‌های ماه را «بیرونی» نام نهاده‌اند. ابوریحان بیرونی 970سال پیش در چنین روزی، برابر آذر 427 خورشیدی در غزنین درگذشت.