ادیب کفاش | «ماهواره‌های ایرانی، راهشان را به فضا باز کردند» این عنوان خبری بود که در رسانه‌های داخلی و خارجی سروصدای زیادی به پا کرد. چهاردهم بهمن 87 درحالی ماهواره امید به فضا پرتاب شد که کسی گمان نمی‌کرد بعد از آن قرار است ایران در کمتر از 10سال موفق به سیطره بر فضا شود و امروز این‌گونه بر بام بلند دانش فضایی بایستد. براساس اعلام اتحادیه جهانی مخابرات، ایران در زمره 5 قدرت نوظهور فناوری فضا و جایگاه اول منطقه قرار گرفته است. امید ماهواره‌ای که تمام مراحل ساخت و تولید آن در داخل انجام شده بود، ماموريت ارتباط متقابل با ايستگاه‌هاى زمينى، دريافت و ارسال سيگنال‌هاى مخابراتى و متنى را برعهده داشت. این ماهواره در هر ۲۴ساعت، ۱۵بار به دور زمین می‌چرخید و گزارش‌های دورسنجی به مرکز فضایی ایران می‌فرستاد. براساس گزارش وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، امید که در ارتفاع ۲۴۶ تا ۳۷۷کیلومتری زمین و در قسمت بسیار رقیق جو قرار داشت، درمدت ماموريتش ۷۰۰بار دور زمين چرخيد و برخى مراكز علمى و تحقيقاتى و پايگاه‌هاى اينترنتى آماتورى فضايى دنيا ازجمله در كشورهاى انگلستان، آمريكا و روسيه در مدت ماموريت ماهواره اميد، موفق به دريافت اطلاعات از اين ماهواره شده‌اند.
از واكنش‌هاي رسانه‌های غربی كه پس از پرتاب ماهواره صورت گرفت، مي‌توان به اهميت موضوع پي برد. غربي‌ها و آمريكايي‌ها بر نگراني خود از اين اقدام تأكيد كردند و اسرایيل علاوه بر نگراني كوشيد اين دستاورد را به‌عنوان يك تهديد تلقي كند. به برخي از اين موضعگيري‌ها اشاره مي‌كنم: خبرگزاري رويترز در ساعت 12:29 بعدازظهر روز سه‌شنبه 17 بهمن‌ماه، اين خبر را منتشر كرد؛ پرتاب ماهواره ايران پنتاگون را نگران كرده است. جف مورل، مدير مطبوعاتي پنتاگون گفته بود؛ ايران از اين تكنولوژي مي‌تواند براي پرتاب موشك‌هاي دوربرد استفاده كند.
رويترز در ساعت 5:30 بعدازظهر همان روز، اعلام كرد كه قدرت‌هاي غربي و اسرایيل از اين اقدام ايران نگران شده‌اند. سخنگوي كاخ سفيد هم همان جمله معروف بوش را بار ديگر تكرار كرد: «همه گزينه‌ها روي ميز است!»
اسرایيلي‌ها قدري فني‌تر و با اندكي تاخير موضع گرفتند. ايهود باراك، وزير جنگ اسرایيل بيانيه‌اي منتشر كرد و گفت: «ايران مي‌تواند اسرایيل را هدف قرار دهد.»
هرچند که غرب و آمريكا و اسرایيل در آن روزها براي آنكه پرتاب ماهواره اميد را به‌عنوان يك دستاورد علمي- فني و صنعتي در درجه اول نبينند، بر وجه استفاده بالقوه نظامي از آن تأكيد كردند، اما پرتاب ماهواره اميد نشان داد كه ايران به‌عنوان يك كشور و ملت درست در مركزيت دانش قرار
گرفته است.
چنين دانش درجه اول و ممتازي به كشور و ملت توان و اميد مي‌دهد كه مرزهاي ديگر دانش را كشف كند و به خدمت بگيرد. كشوري كه آمريكا و غرب مي‌خواست حداكثر به‌عنوان يك كشور موج دومي باقي بماند، با يك جهش كشوري شد موج سومي و به عصر پس از صنعت متعارف وارد شد.