به‌ناز مقدسی| آبان ماه سال 85 چندین تماشاگر در سینما غش‌کردند. چرا؟ چون تحت‌تأثیر فیلم درحال اکران روی پرده قرار گرفتند. چه فیلمی؟ «میم مثل مادر» ساخته رسول ملاقلیپور. فیلمی با مضمون اجتماعی که نگاهی به اثرات جنگ تحمیلی برای بازماندگان داشت و رنجنامه مادری را روایت می‌کرد که در زمان بمباران شهر سردشت از پرستاران این منطقه بود و به خاطر استنشاق این گاز، شیمیایی می‌شود. تاثیراتی که پس از بارداری فرزندش را هم درگیر می‌کند و درنهایت فیلم روایتگر بخش‌هایی از زندگی مادری می‌شود که با وجود دردهایش، از فرزند معلولش نگهداری می‌کند. بدون‌شک به تصویر کشیدن همین سکانس‌های تاثیرگذار از روابط مادر و فرزندی باعث شد تا درنهایت این فیلم به ملودرام ماندگاری تبدیل شود تا خیلی از ما هر جا که می‌شنویم «میم» ناخودآگاه در ادامه‌اش بگوییم: «مثل مادر». فیلمی که آخرین ساخته رسول ملاقلیپور است و او در اسفند ماه همین سال بر اثر سکته قلبی از دنیا رفت. فیلمسازی که با نگاه به کارنامه کاری‌اش می‌توان دریافت مولفه‌های باقی‌مانده از جنگ و بازماندگان جنگی دغدغه اصلی او برای ساخت آثارش بوده است. فیلم‌هایی مثل نینوا، بلمی به سوی ساحل، افق، مجنون، سفر به چزابه، نجات‌یافتگان، هیوا، نسل سوخته، قارچ سمی، مزرعه پدری و درنهایت میم مثل مادر.
وقتی نسل من، شما و همه ما همچنان درگیر حاشیه‌های پر رنگ هشت‌سال جنگ تحمیلی هستیم، وقتی هنوز هم در بین ما بازماندگان جنگ زندگی می‌کنند، وقتی هنوز هم سرداران جنگ تحمیلی با مرور خاطرات‌شان یک جامعه را منقلب می‌کنند (توییت محسن رضایی درباره کربلای 4) وقتی هنوز هم سایه جنگ بر سر خیلی از زنان و مردان و کودکان در کشورهای دنیا جامعه جهانی را تکان می‌دهد؛ چه چیزی مهمتر از این‌که یک فیلمساز ایرانی همه آثارش را با این دغدغه بسازد! چه چیزی مهمتر از این‌که ما «رسول ملاقلی‌پوری» داشته باشیم که با گذشت 17سال از مرگش هنوز هم فیلم‌هایش آن‌قدر جنبه‌های روانی ذهن‌مان را تحریک می‌کند که هرچقدر هم که زمان بگذرد باز هم می‌تواند اشک‌مان را دربیاورد.
برای همین است که از رسول ملاقلیپور به‌عنوان یکی از بزرگترین فیلمسازان سینمای دفاع مقدس در تاریخ انقلاب اسلامی یاد می‌شود و آثار درخشانش برای نسل‌هایی که جنگ را دیدند و ندیدند، ماندگار خواهد بود. هرچند نگاهی اجمالی به فیلم‌های این سینماگر نشان می‌دهد که سینمای او، سینمای ضدجنگ بود. سینمایی که در جست‌وجوی زاویه دیدی جدید برای انتقاد به جنگ است و اجتماع وسیعی از بازماندگان. با همه اینها اطرافیان ملاقلیپور او را یک فیلمساز معترض و دغدغه‌مند می‌شناختند و خیلی از نزدیکانش گفته بودند که او تا قبل از ورود به سینما طعم فقر را چشیده بود. همه اینها بود که از او فیلمسازی ساخت که زوایای فقر و درد و جنگ را با تکانه‌های عاطفی و رئالیستی به تصویر بکشد؛ تا سینمای ایران به خاطر فیلم‌های ارزشمندش وامدار «میم» باشد؛ «میم» مثل «ملاقلیپور».