یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های کمونیسم برای طرفداران آن «اوپن سورس» بودن آن بود! به این معنا که هر کسی از ظن خود یار تفکرات مارکس و انگلس و لنین شده و برای برپایی حکومت سوسیالیستی مورد علاقه خود اسلحه به دست می‌گرفت. ویتنام، چین، کره شمالی، کوبا، نیکاراگوئه، لیبی، مصر و... را می‌توان بهترین مثال‌ها برای ادعای ذکرشده تلقی کرد، اما در میان همه برداشت‌های انجام‌شده از تفکرات سوسیالیستی و گرته‌برداری‌های صورت‌پذیرفته از شاخص مطلوب یعنی اتحاد جماهیر شوروی، حکومتی که در کامبوج و توسط «خِمرهای سرخ» تشکیل شد بی‌شک جنون‌آمیزترین تصوری بود که از یک حکومت ایده‌آل کمونیستی می‌شد برداشت کرد.
شهرنشین‌های بی‌مصرف در مزارع
‌چهل سال پیش در چنین روزی، برابر 7 ژانویه 1979 میلادی، ارتش ویتنام با حمله به پنوم‌پن، پایتخت کامبوج حکومت خمرهای سرخ را سرنگون کرد و به حکومت چهارساله آنان در این کشور پایان داد. خمرهای سرخ که رهبران‌شان اکثرا تحصیلکرده فرانسه بودند، در ‌سال 1975 میلادی قدرت را در کامبوج به دست گرفتند. در افکار آنها و رهبرشان «پل پوت»، شهرنشینان تنها مصرف‌کنندگانی بی‌فایده بودند که هیچ نقشی در نیل کشور به سمت و سوی استقلال واقعی ایفا نمی‌کردند و درست براساس همین تفکر بود که کوچ اجباری کامبوجی‌ها از شهرها به مزارع با زور اسلحه کلید خورد. «کار منظم و اجباری در مزارع اشتراکی»  تنها نسخه مورد علاقه خمرهای سرخ از همه ایده‌ها و دستاوردهای کمونیسم بود که به مدت چهار سال برای به سرانجام رساندن آن همت گماشتند. خمرهای سرخ برخلاف استالین که جواب مخالفت را با تبعید به سیبری و مرگ تدریجی می‌داد، علاقه‌ای به زجرکش کردن نداشتند و با کوچکترین نافرمانی در همان مزارع برنج شخص خاطی را اعدام می‌کردند. باورکردنی نیست، اما خمرهای سرخ در رادیوی خود چنین تبلیغ می‌کردند که برای فعالیت در مزارع اشتراکی تنها به 2‌میلیون نفر نیاز دارند و بقیه مردم کامبوج بیهوده زنده‌اند!
جنایت زیر سایه چین و شوروی
در دوران حکومت خمرهای سرخ بر کامبوج نزدیک به 2‌میلیون نفر از مردم این کشور که 20‌درصد از جمعیت کل را شامل می‌شد، جان خود را هنگام کار در مزارع از دست دادند. جهان با وجودی که شاهد چنین جنون بزرگی در اواخر قرن بیستم میلادی بود هیچ تلاشی برای پایان دادن به آن نکرد که البته حمایت‌های شوروی و چین از دولت مستقر در کامبوج را شاید بتوان یکی از مهمترین دلایل آن ذکر کرد. در این میان، حمله ویتنام به کامبوج و پیچیده‌شدن طومار حکومت خمرهای سرخ نیز نه برای نجات مردم این کشور که به دلیل تجاوزات مرزی خمرها و چشمداشت آنها به خاک ویتنام رخ داد. در ‌سال 1984 میلادی رولند جافی، کارگردان آمریکایی با ساخت فیلم «کشتزارهای مرگ» بخشی از جنایت‌های پل‌پوت و خمرهای سرخ در کامبوج را به تصویر کشید؛ تصویری که به اذعان کارگردان اثر، حتی ذره‌ای از جنایات انجام شده را نیز نتوانست به مردم جهان نشان دهد.