سحاب شکیبا| برخی رفقای روزنامه‌نگار و مدعی زیرپوستی یا عیان جوری جام ملت‌های آسیا را نمایش می‌دهند که انگار تیم ایران با سابقه چندین و چند سال ایستادن بر بام آسیا و بازگشت موفق از جام‌جهانی در مسابقات محلات دوبی حضور دارد و اگر هر نتیجه‌ای جز برد پرگل در هر بازی به دست آورد، یک شکست به تمام‌معناست و هر انتظاری جز این نشان از فوتبال‌نفهمی دارد و الخ. بیشترشان این را نه از حُب تیم ملی، بلکه از بغض کی‌روش می‌گویند و برای همین عجیب نیست این فضاسازی‌ها و جودادن‌ها درست قبل از نخستین بازی و شاید سخت‌ترینش به اوج رسیده بود! این اطلاعات بی‌سند که فلان تیم حریف، لیگ ندارد، بازیکنانش تیم ندارند و... فقط برای این است که هر نتیجه‌ای در نخستین بازی، یک شکست برای تیم ماست. نخیر دوستان این‌جا جام ملت‌های آسیاست و این بازی، فوتبال است با همه غیر قابل پیش‌بینی‌بودن‌هایش؛ تیم‌ملی سوریه با خربین و سوما و مشتی نیروی تهاجمی ترسناک نتوانست به فلسطین ده نفره گل بزند. چینِ مارچلو لیپی به لطف گل به خودی دروازه‌بان حریف قرقیزها را برد. استرالیا بدون یک حمله موثر به اردن باخت، تایلند که کلی تمجید پیش از مسابقه را همراه داشت در مقابل هند هم تحقیر شد و هم سرمربی‌اش را از دست داد، کره‌جنوبی هم 70 دقیقه برابر فیلیپینِ اریکسون شوکه شد. جام‌ملت‌های عجیبی است و اینها همه در جذابیت فوتبال خلاصه می‌شود. قهرمانی در این جام عجیب سخت است و هیچ اتفاق و بازی ساده‌ای انتظار ما را نمی‌کشد. حالا چطور و با چه استدلالی می‌شود این هیجان دوست‌داشتنی را از بین برد، عرق و علاقه ملی را زیر پا لگدکوب کرد و لابد پس‌فردا ادعای میهن‌دوستی و دلسوزی هم داشت؟ اجازه بدهید این جام را با همه لحظه‌های شگفتش بچشیم، بعدش شما می‌مانید و تیم‌ملی بدون کی‌روش! روزگار بعد، مبهم‌تر و ترسناک‌تر است، ایده‌هایتان را برای آن روزها کنار بگذارید.