کلیپ ۴۹ ثانیه‌ای که تصویرش را حتما در کانال‌ها دیده‌اید، خلاصه همه آن چیزی است که از روزگار خودمان می‌خواهیم؛ چند جوان که در این سن‌و‌سال باید پر از انرژی باشند، دارند از فراغت پیش‌آمده (لابد در حاشیه برنامه‌ای) استفاده می‌کنند و با همان آلات موسیقی نظامی، می‌زنند و دورهم شادِ شادند. دردآور اینجاست؛ نخستین گزاره‌ای که به ذهن همه ما می‌رسد و در قالب کامنت و پست اظهارش کرده‌ایم، ترس از توبیخ و جریمه این جوان‌های خوشحال است؟ مگر این بچه‌ها چه می‌کنند؛ محیط آسایشگاه را به‌هم ریخته‌اند، حرمتی شکسته‌اند و کار نادرستی انجام داده‌اند، بی‌اجازه کاری کرده‌اند یا موسیقی غیرمجازی را سوژه نوازندگی کرده‌اند؟ نه! آنها دارند با یکی از نوستالژیک‌ترین موسیقی‌های گروه مجاز و مرحوم آریان شادی می‌کنند، یکی‌شان لی‌لی‌کنان دیگران را به خنده وا می‌دارد و دیگری‌شان، ضربه‌های درامش را تا روی زمین ادامه می‌دهد. چه چیزی از دیدن این شادی‌ها، ارزشمندتر است؟ اصلا چرا باید برای این سربازها -که گویا سربازی‌شان هم تمام شده و این کلیپ را به یادگار آن روزها نشر داده‌اند- نگران باشیم؟ مگر آنها دل ندارند؟ مگر شادی‌شان دردسری درست کرده؟ از همه اینها مهمتر، چه کسی است که از دیدن این شادی، لب بگزد و احساس دلواپسی کند؟ لبخند، نخستین واکنش همه کسانی است که این کلیپ چند ثانیه‌ای را دیده‌اند. کاش مسئولان امر که خوشبختانه به استقبال این ویدیو رفته‌اند، با تشویق این نوع شادی‌های جوانانه، محیط سربازی را جذاب کنند. کاش اگر فرداروزی مشابه چنین کلیپی منتشر شد، نگران و مضطرب وضع حاضران در آن ویدیو نباشیم. هیچ چیز اندازه شادی، دوست‌داشتنی نیست.
گزارش این ویدیو از لحظه انتشار تا واکنش‌های بعدش را در صفحه ۳ بخوانید که همچنان جذاب است و خواندنی.