به فعاليت هاي داوطلبانه اعتياد دارند. خودشان مي گويند وقتي در كار داوطلبانه اي شركت مي‌كنيم درواقع در حال كمك به خودمان هستيم. زندگي زوج هلال‌احمري خراسان رضوي با فعاليت در جمعيت گره خورده است و سال هاست ساير اعضاي خانواده هم درگير اين فعاليت ها شده‌اند. از حضور در مراسم راهپيمايي اربعين براي خدمات‌رساني به زائران گرفته تا جمع آوري كمك براي مددجويان نيازمند. «ابوالفضل باقري» و همسرش «مرضيه سيدي» به‌عنوان نجاتگر در پايگاه هاي هلال‌احمر استان فعاليت مي كنند. شنيدن قصه ورودشان به هلال‌احمر و آشنايي آنها با يكديگرهم خالي از لطف نيست.
در كنار خانواده، در دل جمعيت
«پيشنهاد عضويت در هلال‌احمر را همسرم به من داد. از سال 90 عضو شدم. از زمان آشنايي‌مان مي‌ديدم كه اولين پيشنهادش به هر دوست و آشنايي، عضويت در هلال‌احمر است. بيشتر از هر چيزي در خانه، صحبت از جمعيت است و مشاركت در كار داوطلبانه. وقتي دوستان و آشَنايان هم مي فهمند كه ما هر دو با هم در جمعيت كار داوطلبانه انجام مي دهيم بيش از پيش به شناخت و مشاركت
در برنامه هاي هلال علاقه مند مي شوند.» «مرضيه سيدي» پرستار است و عضو داوطلب هلال‌احمر. خاطرات مشترك او با همسرش ابوالفضل باقري، به طرح‌هايي مثل همسفران خورشيد و حضور در مراسم پياده‌روي اربعين برمي گردد و شيريني اش آنقدر به دهانشان مزه كرده كه اگر در آينده صاحب فرزندي شوند، قصد دارند او را هم جذب جمعيت كنند. سيدي مي گويد: «تمام اعضاي خانواده مان به نوعي درگير فعاليت هاي مختلف هلال‌احمر شده‌اند. گرچه ممكن است تعدادي از آنها عضو هلال‌احمر نباشند اما در فعاليت هاي خيرخواهانه آن مشاركت زيادي دارند. كافيست در جمع خانوادگي اعلام كنيم كه براي فلان نيازمند مي خواهيم جهيزيه آماده كنيم؛ همه در تأمين هزينه هايش شريك مي‌شوند. يكي از برنامه‌هايي كه همه اعضاي خانواده همراه هم در آن حضور دارند، طرح ميزباني از زائراني است كه براي اولين بار به مشهد مي‌آيند و يا افراد بي بضاعتي كه آرزوي زيارت امام رضا(ع) را در سر دارند. در اين طرح همه داوطلبان كمك مي‌كنند كه اين افراد سفر يك روزه اي به مشهد داشته باشند. افطار را مهمان امام رضا(ع) هستند و سحر را مهمان خيريه اي به نام «راهيان نور آسمان هشتم». نيروهاي داوطلب در اين طرح به سالمندان و افراد معلول كمك مي كنند و در مدتي كه زائران در مشهد هستند به آنها خدمات‌رساني مي‌كنند.»
قصه آشنايي
از مشهد راهي تربت حيدريه شده بود كه حادثه اي ترافيكي پاگيرشان كرد. تصادف كرده بودند و ابوالفضل باقري مثل ديگر افرادي كه در خودرو حضور داشتند، زخمي شده و آسيب زيادي ديده بود. اولين كسي كه بالاي سرش آمده بود را به خاطر دارد؛ نجاتگري از تيم امداد جاده اي هلال‌احمر با آن لباس سرخ و سفيد و آرم آشنا. 11 سال پيش بود. بعد از گذراندن دوره درمان، تصميم گرفته بود خودش را به جمع داوطلبان هلال‌احمر برساند. اولين انگيزه اش آموزش كمك هاي اوليه و امداد و نجات بود تا اگر دوباره شاهد بروز حادثه اي بود، بتواند اقدامات لازم اوليه را انجام دهد. دوره هاي اوليه را كه گذرانده بود، تصميم گرفت وارد سازمان امداد و نجات شود. سال 89 بود كه فعاليت رسمي خود در سازمان امداد و نجات را آغاز كرد و از آن روز تاكنون، در جاده مشهد‌ـ نيشابور به‌عنوان نجاتگر جاده فعاليت مي كند. باقري مي گويد: «كار داوطلبانه در هلال‌احمر چيزي به جز عشق و علاقه و كمك به هم‌نوعان نيست و در چنين فضايي كار كردن كار هر كسي نيست. از سالي كه وارد جمعيت شدم و فعاليت خودم را آغاز كردم، همه اطرافيان و دوستانم را به عضويت در هلال‌احمر دعوت كرده‌ام. يا از كساني كه به هر دليلي توان حضور مستمر در اين جمعيت را ندارند خواسته ام حداقل در دوره هاي امداد و نجات و آموزش كمك هاي اوليه شركت كنند تا اگر روزي در شرايط اضطراري قرار گرفتند بتوانند خود و ديگران را نجات بدهند. برادرم و تعدادي از بهترين دوستانم را وارد جمعيت كرده‌ام. برادرم و چند نفر از دوستانم آنقدر به فعاليت هاي جمعيت علاقه مند هستند كه حالا به همراه من در تيم امداد جاده اي فعاليت مي كنند.»
يك فنجان آرامش
حضور مستمر در جاده هاي مشهد، باعث شده تا خاطرات تلخ و شيرين بسياري از امدادرساني ها در ذهنش به جا بماند. كارش را خدمات‌رساني به زائران امام رضا(ع) مي داند كه شيريني حضورش در امداد جاده اي مشهد را دوچندان مي كند. باقري مي گويد: «پايگاه ما در كيلومتر 35 جاده مشهد‌ـ نيشابور قرار دارد. در اين جاده تصادفات زنجيره اي و حوادث جاده اي زيادي رخ مي دهد. دليلش هم اين است كه به مشهد نزديك است و مسافراني كه از راه دور به سمت مشهد مي آيند، با وجود خستگي و خواب آلودگي مي خواهند مسير كوتاه باقي مانده را هم طي كنند و زودتر خود را به مشهد برسانند. براي همين به وفور شاهد بروز تصادف هاي زيادي در اين جاده هستيم.» خستگي وقتي از تنش بيرون مي رود كه حادثه اي ختم به خير شود و به همراه اعضاي تيم امداد و نجات بتوانند جان مردم را نجات بدهند: «2 سال پيش بود كه کودکی بدون اطلاع خانواده اش مقداري قرص مصرف كرده بود و وقتي او را به پايگاه آوردند اوردوز كرده بود. كودك سطح هوشياري خيلي پاييني داشت و ما تلاش زيادي براي بازگرداندن هوشياري او انجام داديم. اضطراب آن روز هنوز از خاطر بچه هاي پايگاه نرفته است. در مسير انتقال كودك به بيمارستان، همه در تلاطم بوديم. روحيه كار تيمي و آموزش هايي كه ديده بوديم به دادمان رسيد و خوشبختانه آن كودك زنده ماند. چند روز بعد پدر و مادر كودك براي تشكر پيش ما آمدند. آن روز همه بچه ها در پايگاه اشك شوق مي ريختند.» آرامشي كه نجات جان ديگران به او مي دهد را با هيچ خوشي ديگري تقسيم نمي كند و يكي از بزرگ‌ترين دلخوشي هايش، همكاري همسرش با جمعيت هلال‌احمر به‌عنوان يك عضو داوطلب است: «برای كسي مثل من كه دلبستگي به فعاليت هاي جمعيت دارد خيلي خوشحال‌كننده است كه همسرم هم در گوشه‌اي از اين جمعيت مشغول كار داوطلبانه باشد.»