‏ کمیته بین‌المللی صلیب‌سرخ با تلاش در سراسر جهان در نظر دارد تا عموم مردم از خطرات ناشی از «سلاح‌هایی که حتی پس از ‏پایان یک درگیری همچنان به کشتار کورکورانه» ادامه می‌دهند، آگاه شوند‎. 20‌سال پیش، کمیته4 بین‌المللی صلیب‌سرخ ‏به فراخوان جهانی برای ممنوعیت مین‌های زمینی ضدنفر پیوست. دلیل این کار، درخواست مکرر تیم‌های پزشکی این کمیته بود ‏که هر روزه شاهد مرگ‌ومیر و جراحت همه‌گیر و جهانی ناشی از مین‌های ضدنفر بودند. جراحات ناشی از مین‌های ضدنفر ‏همچنان جزو بدترین مواردی است که جراحان جنگی ما به مداوای آن می‌پردازند‎. افزایش میزان انزجار عمومی از اثرات ویرانگر ‏مین‌های ضدنفر بر غیرنظامیان، دولت‌ها را بر آن داشت که در‌سال 1997، کنوانسیون ممنوعیت مین‌های ضدنفر را به تصویب ‏برسانند. برای نخستین بار در تاریخ، دولت‌ها موافقت کردند سلاحی را کاملا ممنوع کنند که در آن زمان به نحو گسترده‌ای مورد ‏استفاده قرار می‌گرفت‎.
با وجود کاهش قابل توجه شمار قربانیان در سال‌های اخیر، وعده‌های کنوانسیون در زمینه مراقبت، کمک‌رسانی و ادغام مجدد ‏اجتماعی- اقتصادی صدها‌هزار نفر از قربانیان مین هنوز محقق نشده‌است‎. به‌رغم وقوع تحولات مثبت در شماری از کشورها و ‏جوامع، اکثریت قربانیان مین همچنان نیاز به دیدن تحولی عمیق در زندگی و وضع خود دارند. بسیاری از پیشرفت‌ها در زمینه ‏ایجاد ساختارها، شیوه‌ها و ابزارهای ضروری برای حمایت از اجرای ملی نظام کمک رسانی به قربانیان صورت گرفته است. این ‏اقدام، قطعا نخستین گام ضروری است؛ اما تبدیل این سازوکارها به تحولی ملموس در کیفیت و کمیت خدمات همچنان امری ‏است که در بسیاری از مناطق آلوده باید انجام شود‎.
‏‌به‌رغم این‌که در ابتدا مسأله با ممنوعیت مین‌های ضدنفر آغاز شد، اما این اقدام منجر به شکل‌گیری هنجاری وسیع‌تر در وجدان ‏عمومی شد؛ هنجاری که مقرر می‌دارد درد و رنج ناشی از درگیری‌های امروزه چنان شدتی دارد که نبایستی اجازه داد ‏سلاح‌های استفاده‌شده آلام بیشتری را سال‌ها پس از پایان درگیری برای انسان‌ها ایجاد کنند.
در سال‌های اخیر، کنوانسیون ممنوعیت مین نخستین کنوانسیون جهانی بود که دولت‌ها را ملزم می‌کرد تا به قربانیان این ‏سلاح کمک‌رسانی کند که منجر به ایجاد تحولات هنجاری دیگری در زمینه کمک‌رسانی به قربانیان شد. برای نمونه، لزوم ‏کمک‌رسانی به قربانیان هم در پروتکل 2003 در مورد بقایای انفجاری جنگ و هم در کنوانسیون‌سال 2008 در مورد مهمات ‏خوشه‌ای درج شده است، کنوانسیونی که حاوی وسیع‌ترین تعهدات ناظر به کمک‌رسانی به قربانیان در میان اسناد حقوق ‏بشردوستانه است.
‏ کنوانسیون ممنوعیت مین، الهام بخش تصویب کنوانسیون‌سال 2006 سازمان ملل متحد در مورد حقوق افراد دارای معلولیت و ‏پروتکل اختیاری آن بود. تصویب این کنوانسیون اقدام اساسی در جهت ارتقا و حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت و تضمین ‏مشارکت کامل و برابر آنان و ادغام در جامعه است. ‎کمیته‌ بین‌المللی صلیب سرخ، به‌عنوان ارتقا دهنده و محافظ حقوق ‏بین‌المللی بشردوستانه (حقوق جنگ) همواره در راستای اشاعه‌ این تفکر تلاش کرده که حتی جنگ‌ هم محدودیت دارد و ‏ضرورت‌های جنگ بایستی از الزامات انسانی تبعیت کند‎.
کمیته‌ بین‌المللی صلیب‌سرخ و جمعیت‌های ملی صلیب‌سرخ و هلال‌احمر نقش کلیدی در ارتقای جهانی شدن و اجرای ‏کنوانسیون ممنوعیت مین ایفا کرده‌اند‎. این تلاش‌ها شامل فعالیت‌هایی از قبیل کاهش خطرات به منظور پیشگیری از حوادث و ‏کاستن از تاثیرات آلودگی تسلیحاتی بر جوامع متاثر و ارایه کمک‌ در زمینه مراقبت‌های بهداشتی و خدمات توانبخشی قربانیان ‏جنگ و افراد دارای معلولیت‌ها ازجمله قربانیان مین است‎.