علیرضا  مجمع منتقد

راستش خیلی این جملاتی که این یک‌ماهه اخیر می‌شنوم را درک نمی‌کنم. حرف‌هایی که در تنها برنامه اختصاصی جشنواره در تلویزیون در این یکی دو شب چندبار گفته شده است و به نظرم حرف دقیقی نیست. چه حرفی؟ این‌که «چون در چهل‌سالگی انقلاب هستیم باید فیلم‌های جشنواره هم رنگ و بوی بیشتری از انقلاب داشته باشد».
اساسا یا من درک نمی‌کنم یا این حرف از اساس بی‌پایه است. کمی به آن فکر کنیم؛ سینما چه ربطی به سن و‌ سال دارد؟ اصلا یک جشنواره سینمایی چه ربطی به سن و‌ سال دارد؟ تنها نکته‌ای که در یک جشنواره سینمایی به عدد و رقم سنی ربط پیدا می‌کند، تجربه برگزاری جشنواره و گاف کمتر در فرم برگزاری است، همین. حالا اگر خلاقیتی در دبیر و مدیر و رئیس باشد، بخش‌هایی را به تناسب هر ‌سال به جشنواره اضافه و جشنواره را هویت‌دار می‌کنند؛ مثلا همنسلان من یادشان هست که در جشنواره‌های دهه 60 بخش‌ها ی سینمای کلاسیک و جشنواره جشنواره‌ها و گنجینه‌های فیلمخانه‌ای در همین 10 روز روی پرده می‌رفت؛ یا بخش‌هایی مثلا برای برگمان و تارکوفسکی و پاراجانف به‌عنوان فیلمسازان نسل نو به شکل فکرشده ایجاد می‌شد تا هر کس علاقه داشت فیلم‌های اینها را در سینما بتواند ببیند، اما این‌که عدد و رقم را ایدئولوژیک کنیم و بخواهیم با فشار عدد و رقم یک واقعه چهل‌ساله را یادآوری کنیم، می‌شود مثلا کاری که بنیاد سینمایی فارابی چند‌سال قبل- فکر کنم برای 30سالگی انقلاب انجام داد و شش هفت فیلم با موضوع انقلاب 57 ساخت که یکی از دیگری به دردنخورتر و بودجه‌حرام‌کن‌تر بودند و به‌اصطلاح فقط اگر برای تماشاگر آب نداشت، برای تهیه‌کنندگانش نان داشت.
لطفا اجازه بدهید سینما مسیر خودش را برود و جشنواره فیلم فجر که در 37‌سالگی ناتوان‌تر از همان سال‌های اولش با زیست نباتی فقط زنده است، بتواند خود را بازسازی کند.