پل‌های متحرک انزلی  | جابر حسین‌زاده|   وقتی موسیو بهلر فرانسوی پیشنهاد ساخت پل در بندر انزلی را به ناصرالدین‌شاه قاجار داد، شاهنشاه همان‌طور که ولو شده بود روی تخت سلطنتی دستی به سبیل‌هاش کشید و زل زد به موسیو. بهلر دوباره با صدای بلندتر پیشنهادش را مطرح کرد و باز پادشاه دست کشید به سبیل‌هاش. صدر اعظم که کنار موسیو ایستاده بود، یواشکی با آرنج زد توی کلیه چپ بهلر و آهسته گفت:  «می‌فرمایند سبیل ما چقدر چرب می‌شود بابت این پل؟» موسیو بعد از پی‌بردن به کُنه ماجرا از دربار زد بیرون و هفته بعد با دفترچه‌های متره و برآورد برگشت و کلی با ناصرالدین‌شاه چانه زد تا بعد از ضریبِ بالاسری و ضریبِ منطقه‌ای، ضریبِ سبیلِ شاه را هم به میزان 12‌درصد توی قرارداد بگنجاند. شاه به کمتر از 50‌درصد راضی نمی‌شد و برای همین ساخت پل منتفی شد تا ‌سال 1314 که پهلوی اول دستور ساخت دو پلِ انزلی و غازیان را داد. مدیرعامل شرکت سازنده وقتی قرارداد احداث نخستین پل‌های متحرک ایران را امضا کرد روحش هم خبردار نبود هشتاد‌ سال بعد به خاطر نبوغ مسئولان، سطح آب رودخانه انزلی آنچنان پایین بیاید که بشود کنار پایه‌های پل قدم زد. بخش متحرک پل‌ها توسط موتورگیربکسِ تعبیه شده در اتاقکِ مخصوصی زیر پل حرکت می‌کرده که این اتاقک‌ها خوشبختانه طی سال‌ها تغییر کاربری داده‌اند و هم‌‌اکنون علاوه بر پذیرا بودن زباله، شهروندان و توریست‌های محترم می‌توانند نیمه‌های شب در کنار آنها کمپ بزنند و این خاطره را سال‌های بعد برای بچه‌هایشان تعریف کنند. (برخلاف باور عامه، به پل‌هایی که همراه سیل کَنده می‌شوند و حرکت می‌کنند، پل متحرک گفته نمی‌شود.)