افشین قطبی: «من احترام زیادی برای دایی قایلم، چون مرد بزرگی در فوتبال ایران است، اما او بعد از بازی بدون این‌که دست بدهد، رفت و خداحافظی نکرد که من را ناراحت کرد. من به دنبال آقای دایی بودم. برادرش حرف‌هایی به من زد. شاید سوءتفاهم باشد که باید زود آن را درست کنیم. باید به هم احترام بگذاریم و بعد از بازی باید به یکدیگر دست بدهیم و خسته نباشید بگوییم. احساسات در فوتبال زیاد است و گاهی شاید برخی واکنش خوبی نشان ندهند. من همیشه سعی می‌کنم بعد از هر نتیجه‌ای جنتلمن رفتار کنم.»

حمیدرضا آذرنگ:  «در جامعه‌ای که حاکمیت یک مدل است، می‌بینیم که صداوسیما تعریف خود را از ممیزی، سانسور و رنگارنگی قصه‌ها دارد و با سلایق خاص خود حکومت می‌کند. مهمترین دلیل به وجود آمدن رسانه نمایش خانگی این است که در انتخاب آن جبری نیست و مردم مجبور نیستند یک شبکه معین را ببینند؛ درواقع به مخاطبان این فرصت داده شده که انتخاب کنند و مقداری رهاتر باشند، البته به معنای رهایی خارج از قواعد نیست.»

علی دایی: «اگر مشکلی با قطبی داشتم که اول بازی به سمت او نمی‌رفتم و با او دست نمی‌دادم. همه می‌دانند من در آخر بازی هیچ‌وقت کنار زمین نمی‌مانم و سریع به رختکن می‌روم. من برای ایشان متأسفم که صحبت‌هایی را مطرح کردند که شایسته شخصیت خودشان است. آیا هرکسی خوب حرف بزند، با شخصیت است؟ شخصیت جنبه‌های زیادی دارد و نمی‌شود فقط با قشنگ صحبت‌کردن، شخصیت داشت. نیمکت‌نشینان آنها بیشتر از ما اعتراض کرد. خود ایشان هم در کنار زمین فریاد زد. دلیل این حرف‌های آقای قطبی فقط باخت تیمش است. زمانی که تیمش سه بازی نتیجه نگرفته، من که نمی‌توانم راه بدهم تا به تیمم گل بزند!»

امیرمهدی ژوله: «تو جشنواره خودشون، خودشون با خودشون مسابقه میدن. بعد خودشون تو آرای خودشون دست می‌برن که خودشون از خودشون ببره. بعد خودشون اعلام می‌کنن که خودشون تقلب کردن. آخر سر قرار می‌شه خودشون با خودشون برخورد کنن. هشتگ چی‌کار می‌کنین خودتون با خودتون؟»