شهروند| عباس معروفی، نویسنده کتاب‌های ‌سال بلوا، سمفونی مردگان و نام تمام مردگان یحیی است، بعد از 23‌سال در یک گفت‌وگوی ویدیویی با ایرنا 24 درباره آخرین کتاب خود و مراحل 30ساله نوشتن آن توضیحاتی داده است. او می‌گوید که این رمان را به فرم افسانه‌ای و بازگشت به ادبیات عرفانی نوشته است: «در این رمان سه افسانه ساختم. وقتی رمان تمام شد، تازه متوجه شدم که این افسانه‌ها را زنان تعریف می‌کنند. معتقدم بخش هنرمند هر انسانی، چه زن و چه مردم، در واقع بخش زنانه اوست.» او درباره این‌که چرا رمان آخرش حجم بسیار کمتری نسبت به زمانی که برای آن صرف کرده است دارد، این‌طور توضیح می‌دهد: «به‌طورکلی طرفدار کیفیت هستم نه کمیت. حاصل 30‌سال نفس‌زدن من 5‌هزار و 700 صفحه دست‌نویس بود که زمستان پارسال به 400 صفحه رسید اما آخرین‌بار که آن را خواندم، به 250 صفحه رسید. ‌مطلب را چکیده کردم تا چیزی در آن اضافه نداشته باشد و ما باید شجاعت داشته باشیم و ایجاز به کار ببریم.» او در بخش دیگری از صحبت‌هایش به این اشاره کرد که معمولا درگیر ادبیات و کلمه است، چون اعتقاد به سادگی متن همزمان با پیچیدگی ذهنیت دارد: «فرمالیسم در نثر راه به جایی نمی‌برد. ما باید ساده باشیم اما ذهنیت باید پیچیده و شاعرانه باشد، کلمات که کنار هم می‌نشینند، سادگی دارند اما یک معنا درون آن است.» عباس معروفی در ادامه به ذهنیات خود درباره نویسندگی اشاره کرد: «همیشه به این فکر کرده‌ام که نباید نویسنده بزرگی باشم، باید آدم باشم. من جامعه‌شناس و فیلسوف و صوفی نیستم. من فقط یک آدم معمولی هستم که بلدم داستان بنویسم و ادبیات ایران و جهان را می‌شناسم. در خارج از کشور امواج سهمگینی بر من گذشت، امواجی که هرکسی می‌خواست مرا به یک طرف بکشد اما من مقاومت کردم. با سختی و تنهایی‌ها ساختم و حتی این‌جا رستوران هم نرفتم. من در پستوی خود، خودم را لمس کردم که ببینم من چه کسی هستم، چه توانایی و ناتوانی دارم. من یک نویسنده ایرانی هستم و هرجا که باشم، خودم ایرانم.»