«رسم است هرکه داغ جوان دید، دوستان/ رأفت برند حالت آن داغ دیده را|  یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا/ وان یک زچهره پاک کند اشک دیده را|  آن دیگری برو بفشاند گلاب و شهد/ تا تقویت کند دل محنت کشیده را| یک جمع دعوتش به گل و بوستان کند/ تا برکنندش از دل، خارِ خلیده را|...| آیا که داد تسلیت خاطرِ حسین/ چون دید نعش اکبر در خون تپیده را| آیا که غمگساری و اندُه بری نمود/ لیلای داغ دید زحمت کشیده را| بعد از پسر، دل پدر آماج تیر شد/ آتش زدند لانه مرغ پریده را». شعری که خواندید، بخشی از سروده‌ ایرج میرزاست که در رثای شهادت حضرت علی‌اکبر فرزند امام حسین (ع) سروده شده. آنان که ایرج میرزا را با آثار هزلش می‌شناسند، شاید باور نکنند که او چنین اشعاری نیز در انبان هنر خود دارد. از علامه طباطبایی صاحب‌المیزان نقل شده است که حاضر بود ثواب بیت آخر این شعر یعنی «بعد از پسر...» را با ثواب نگارش کل «المیزان» عوض کند. ایرج میرزا شاعر، سرشناس عصر مشروطیت 93‌سال پیش در چنین روزی، برابر 22 اسفند 1304 در 52سالگی درگذشت.