دهه 70 میلادی را باید دهه ظهور گروه‌های خشن چپگرا در اروپا نامگذاری کرد که از میان همه آنها «بریگاد سرخ» در ایتالیا و «فراکسیون ارتش سرخ» در آلمان غربی به دلیل شدت اعمال خشنوت‌طلبانه‌شان بیش از دیگر گروه‌های چپ شهرتی برای خود به هم زدند. «فراکسیون ارتش سرخ» که در تاریخ معاصر از آن با عنوان گروه «بادر ماینهوف» نیز یاد شده است، توسط آندریاس بادر و اولریکه ماینهوف با مشی چریکی چپگرایانه در سال 1970 تاسیس شد و عملیات‌های بسیاری از جمله دستبرد به بانک‌ها و برخی ترورهای سیاسی را به مورد اجرا گذاشتند؛ اما صدها کیلومتر آن‌سوتر یعنی در ایتالیا گروه مارکسیست لنینیست «بریگاد سرخ» سرنوشتی متفاوت از همتای آلمانی خود یافت و با انجام یک عملیات منحصربه‌فرد نام خود را در جهان طنین‌انداز کرد.
آدم‌ربایی برای کسب امتیاز سیاسی
41 سال پیش در چنین روزی، برابر 16 مارس 1978 میلادی، انتشار یک خبر موجی از حیرت در جهان به راه انداخت و فضای سیاسی ایتالیا و اروپا را تا مدت‌ها تحت تأثیر خود قرار داد. خبری که از ربوده‌شدن آلدو مورو، نخست‌وزیر وقت ایتالیا توسط گروه تروریستی چپگرای «بریگاد سرخ» و انتقال او به مکانی نامعلوم حکایت داشت. در اساسنامه گروه بریگاد سرخ بر تشکیل حکومت کمونیستی انقلابی در ایتالیا و خروج این کشور از پیمان امپریالیستی ناتو تاکید شده بود و به همین خاطر ربودن نخست وزیر را می‌توان یکی از ابزارهای این گروه چپگرا برای تحت فشار قراردادن دولت وقت این کشور برای نیل به مقاصد سیاسی ارزیابی کرد؛ اما برخلاف تصور اعضای بریگاد سرخ، ایتالیایی‌ها خیلی زود از شوک ربوده‌شدن نخست وزیر آلدو مورو خارج شدند و تصمیم گرفتند با تمام تقاضاهای آدم‌رباها مخالفت کنند.
آقای نخست‌وزیر در صندوق عقب!
از ماجرای ربوده‌شدن آلدو مورو به دست اعضای بریگاد سرخ، فیلم‌های سینمایی فراوانی ساخته شده است که مشهورترین‌شان را شاید بتوان «سال اسلحه» ساخته جان فرانکن هایمر و «صبح بخیر، شب» اثر مارکو بلوکیو نام برد. در فیلم فرانکن هایمر درگیرشدن یک خبرنگار با اعضای بریگاد سرخ در همان روزهای ربوده‌شدن آلدو مورو و در فیلم بلوکیو ماجرای ربایش و رفتار ربایندگان با نخست وزیر بخت‌برگشته ایتالیا محور داستان قرار گرفته است. از داستان و قصه و فیلم که بگذریم، طبق گواهی تاریخ، جسد آلدو مورو نخست‌وزیر ایتالیا 55 روز پس از ربوده‌شدن، یعنی در 9 می 1978 در صندوق عقب یک خودرو پیدا شد. آلدو مورو به عنوان رئیس حزب دموکرات مسیحی مانع قدرت‌گرفتن گروه‌های چپ می‌شد و این گناهی نبود که بریگاد سرخ به راحتی از کنار آن بگذرد. پس از قتل آلدو مورو مبارزه با بریگاد سرخ وارد مرحله تازه‌ای شد و بسیاری از اعضای موسس این گروه از جمله رناتو کورچیو و باربارا بالزرانی دستگیر و به زندان‌های طولانی محکوم شدند.