شهروند| «ژاپنی هایی که به شدت کار می کنند و ژاپنی هایی که به شدت به همدیگر احترام می گذارند » این احتمالا اولین تصویری است که ایرانی ها از دنیای خوشبخت چشم بادامی ها در ذهن شان دارند.  ژاپن بعد از آمریکا و چین سومین قدرت اقتصادی جهان است. کشوری که نرخ بیکاری اش منفی است و برای جبران کمبود نیروی کار، خارجی ها را استخدام می کند. کشوری که نه نفت دارد و نه منابع طبیعی آن چنانی که مردمش آن را بفروشند. در مقابل تصویر ما ایرانی ها از خودمان چیست؟! ... من نمی گویم، اما همه شما پاسخش را می دانید. حالا سال 98 سال «رونق تولید» نامگذاری شده است. سالی که روی کاغذها نوشته ایم می خواهیم تولیدمان را پر و بال بدهیم، شغل ایجاد کنیم و حقوق کارگران مان چند ماه چند ماه عقب نیفتد اما این مساله چقدر خواسته قلبی تک تک ما ایرانی هاست؟
تولید ثروت در ژاپن 12 برابر ایران
تولید ناخالص داخلی ژاپن که به نوعی شاخص تولید ثروت است به 5 هزار میلیارد دلار می رسد. تولید ناخالص داخلی ایران در سال 2018 معادل 418 میلیارد دلار بوده است. با این حساب ژاپن، بدون پشتوانه نفت و منابع طبیعی و تنها با اتکا به نیروی کار خود تقریبا 12 برابر ایران ثروت تولید می کند.
احتمالا بسیاری از شما می دانید که سومین قدرت اقتصادی جهان در سال‌های جنگ جهانی دوم به قدری فقیر بود که درآمد مردم کفاف سیر کردن شکم شان را نمی داد. میلیون ها ژاپنی بیکار بودند و شرایط اقتصادی بسیاری دشواری را می گذراندند. حالا اما، نرخ بیکاری در ژاپن منفی است و این کشور برای تامین نیروی کار مورد نیاز خود خارجی ها را استخدام می کند.
«ژاپنی ها صرفه جو و قانع هستند و تاکید عجیبی به خریدن کالاهای ژاپنی دارند.» این نکته ای است که شهرام شریعتی، عضو هیأت مدیره خانه اقتصاد ایران به «شهروند» می گوید و تاکید می کند: «رونق تولید» در ایران و پیشرفت اقتصادی تنها زمانی اتفاق می افتد که تک تک ما ایرانی ها از ته قلب مان این موضوع را «بخواهیم»!
او معتقد است ما ایرانی ها معمولا چه در جایگاه مسئول و چه در جایگاه مصرف کننده شعار می دهیم. درباره مسئولان و سیاست های نادرست شان که زیاد گفته و نوشته ایم اما ما مصرف کننده هم با پول نفت بریز و بپاش زیادی انجام می‌دهیم. عطش کالای خارجی داریم پولی که باید صرف سرمایه گذاری و ایجاد کار شود، صرف خریدن کالاهای لوکس و غیرضروری می شود که برایش تقاضا و بازار وجود دارد. صرف خریدن کالاهای بنجل و چینی می شود که مصرف کننده خرید آن را به کالای ایرانی ترجیح می دهد و در این میان هیچکس سهم خودش را در ایجاد بیکاری، در عقب افتادن حقوق کارگران، در به یغما رفتن منابع طبیعی و عقب ماندگی اقتصادمان نمی بیند.
قحطی نیامده است
«مردم ترسیدند و تصور کردند قحطی آمده است! مدیران هم از پشت هر تریبونی اعلام کردند نگران نباشید تا جایی که دست مان برسد گوشت و مرغ خارجی وارد می کنیم»
این جملات را علی خان محمدی، رئیس مجمع خبرگان کشاورزی می گوید و به «شهروند» توضیح می دهد: حتی تصور از دست رفتن امنیت غذایی برای مردم وحشتناک بود و صف های طولانی برای گرفتن گوشت منجمد و بی‌کیفیت کشیدند اما این نشد حمایت از تولید کننده و مصرف کننده.
او ادامه می دهد: ناتوانی مدیران در کنترل بازار باعث شد که نه تولید خیری ببیند و نه مصرف کننده. آن هم در شرایطی که ما هم در تولید گوشت قرمز و هم در تولید مرغ تقریبا خودکفا هستیم.
خان محمدی تاکید می کند: واردات غم انگیز گوشت و مرغ بی کیفیت،   البته فسادهایی که دلار 4200 تومان ایجاد کرد و باعث شد که عده ای رانت خوار بر طبل واردات بکوبند.
تولیدکنندگان ایرانی روی چه مشکلاتی تاکید بیشتری دارند؟
تولیدکنندگان ایرانی قوانین زائد و دست و پاگیر را یکی از مهمترین موانع کسب و کار خود می دانند. قوانینی که البته فساد آور هم شده است. شاید برایتان جالب باشد که بدانید ما از فرانسه که مهد قانون گذاری است، قوانین بیشتری داریم. ناهید تاج الدین، نماینده اصفهان در مجلس به ایسنا گفته است ایران در حال حاضر 11 هزار قانون دارد و در فرانسه تنها 3 هزار و 800 قانون وجود دارد.
قاچاق یکی دیگر از بزرگترین مشکلات تولیدکنندگان ایرانی است. براساس اعلام ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز، ایران در حال حاضر حدود 15 میلیارد دلار قاچاق کالا دارد. اگر میانگین درآمد سالانه نفت مان را 40 میلیارد دلار در نظر بگیریم در واقع چیزی معادل یک سوم پول نفت مان صرف قاچاق می شود. نکته دیگری که تولیدکنندگان بارها به عنوان مشکل شان مطرح کرده اند اعتقاد عجیب ایرانی ها به خرید کالای خارجی است. آنقدر که بسیاری از کالاهای ایرانی با مارک کالای خارجی فروخته می شود.