برای دهه‌ها او را خداوندگار زیادهروی می‌دانستند. حسن البلقیه، سلطان برونئی، ثروتمندترین مرد کره‌زمین برای چندین سال، خوب می‌دانست که چگونه ثروت هنگفت خود که از ذخایر نفتی این کشور کوچک در جنوب شرقی آسیا به دست آمده بود را برای خوشگذرانی و البته در کنترل داشتن تمام قدرت سیاسی و اقتصادی در کشور به کار گیرد. اما اکنون، این سلطان ۷۲ ساله کشور سابقا تحت الحمایه بریتانیا، یک بار دیگر و این بار به خاطر دلیلی کاملا متفاوت در صدر اخبار رسانه‌ها قرار گرفته و دولت‌ها و فعالان اجتماعی به خاطر تصمیم او مبنی بر بکارگیری قانون مجازات براساس شریعت، مانند اعدام و سنگسار برای زنا یا همجنسگرایی یا قطع عضو برای دزدی بشدت او را تحت فشار قرار داده‌اند.
پادشاهان و سلاطین سالخورده کشورهای این منطقه می‌خواهند میراثی مذهبی از خود برای جبران حاشیه‌های خانوادگی به جای بگذارند. در طی یک سخنرانی نادر برای عموم مردم در هفته گذشته، سلطان حسن البلقیه اعلام کرد که قوانین مجازات در کشورش به سمت قرائتی محافظه‌کارانه‌تر از اسلام رفته و به مردمش اعلام کرد که او می‌خواهد «آموزه‌های اسلام را در این کشور قوی‌تر و مشهودتر» ببیند و در ادامه افزود که «این سیستم حقوق تمامی مردم را بدون توجه به نژاد و دین آنها حفاظت و تضمین خواهد کرد.» این پیامی است که با سبک زندگی گذشته سلطان و برادرش، شاهزاده جفری بلقیه کاملا در تضاد است. در طی دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، همه از مهمانی‌های بزرگ و پرعیش‌ونوش، هزینه‌های مولتی‌میلیون دلاری و حتی راه‌اندازی یک حرمسرا در قصرشان حرف می‌زدند. آنها مالک هتل‌هایی مجلل در لندن، پاریس و نیویورک هستند.
این دو برادر همواره به‌عنوان انسان‌هایی خوشگذران شناخته می‌شده‌اند. بریجت ولش، کارشناس مسائل جنوب‌شرق آسیا و استادیار علوم اقتصاد در دانشگاه جان کابوت می‌گوید: «سلطان برونئی و برادرش شاهزاده جفری به خاطر حرمسراها، زیاده‌روی‌هایشان در خرید خودرو و سوءاستفاده‌های جنسی‌شان مورد توجه قرار گرفته بودند. تمام این زنان در دهه ۱۹۸۰ به برونئی می‌آمدند، از این‌رو تصویر عیاشانه‌ای که از این دو برادر ترسیم می‌شد، بسیار فراگیر بود.»
یک زن آمریکایی به نام جیلین لورن، در کتاب زندگینامه خود با عنوان «برخی دختران: زندگی من در حرمسرا» (Some Girls: My Life in a Harem) ادعا می‌کند که در اوایل دهه ۱۹۹۰ که ۱۸سال داشته و در رویای بازیگر شدن در نیویورک به سر می‌برده به‌عنوان یکی از ۴۰ زن حرمسرای شاهزاده جفری استخدام شده است. او می‌گوید که به مدت ۱۸ماه در حرمسرای شاهزاده بوده و دومین زن مورد علاقه وی به مدت یک‌سال بوده است.
در سال ۲۰۱۵، این زن آمریکایی در یک مستند به نام «۶۰ Minutes Australia» او را «سلطان عیاش» خواند. او گفت که کتابش در برونئی اجازه چاپ ندارد. لورن در مصاحبه خود در می ۲۰۱۴ نیز چنین گفته است: «من شاهد این واقعیت هستم که سلطان عیاشی می‌کرد و مرتکب زنا می‌شد و سرراست و بی‌شیله‌پیله زندگی نمی‌کرد.» وی می‌گوید بعد از شنیدن اخباری در سال ۲۰۱۳ مبنی بر این‌که برونئی قصد دارد قوانین مجازاتی سختگیرانه‌ای را اعمال کند، تصمیم به افشای داستان خود گرفت: «شاید این نمایانگر روشی باشد که بسیاری از افراد در قدرت به آن شکل رفتار می‌کنند که یک قانون برای آنها و یک قانون دیگر برای تمامی مردم است، مردمی که پول و قدرت زیادی ندارند.» دولت برونئی اما تمامی این ادعاها را رد کرده است. یکی دیگر از کسانی که ادعا می‌کند به استخدام حرمسرای سلطان برونئی و برادرش درآمده، شانون مارکتیک، دختر شایسته ایالات متحده در سال ۱۹۹۲ است که در سال ۱۹۹۸ سعی کرد سلطان برونئی و شاهزاده جفری را در کشورش به دادگاه بکشاند، با این ادعا که به مدت ۳۲ روز در قصر سلطان مورد بدرفتاری و تحقیر قرار گرفته و به معنای واقعی کلمه زندانی آنها بوده است. براساس اسناد دادگاه، مارکتیک گفته که ۳۰ تا ۱۰۰ زن در هر لحظه در قصر سلطان برونئی حضور داشته‌اند، برخی از آنها می‌دانستند که برای داشتن رابطه جنسی استخدام شده و برخی دیگر مانند خود او بر این باور بودند که برای اجرای برنامه‌های قانونی نمایشی و تبلیغاتی با دستمزد روزانه حدود 3هزار دلار به آن‌جا فرا خوانده شده بودند.
سلطان و خانواده‌اش همچنین هزاران خودروی لوکس در اختیار دارند که از آن میان می‌توان به خودروهای فرمول یک، لامبورگینی‌های کمیاب و حدود ۵۰۰ رولز رویس اشاره کرد که بزرگترین کلکسیون خصوصی خودروهای بریتانیایی را در جهان تشکیل داده‌اند. مایکل شیهان، دلالی که مالکیت و مدیریت وب‌سایت Ferraris Online را در اختیار دارد، سال ۲۰۱۱ در مورد بازدیدش از عمارتی که برخی از این کلکسیون‌های خودرو را در خود جای داده بود، آن را «نمونه‌ای عظیم از زیادهروی در خرید خودرو» توصیف می‌کند. او برآورد می‌کند که 2هزارو۵۰۰ دستگاه خودرو را در این عمارت دیده که از آن میان می‌توان به خودروهای بنتلی، استون مارتین و فراری اشاره کرد که در گرما و باران رها شده و هیچ مراقبتی از آنان صورت نمی‌گرفت.